sábado, 19 de novembro de 2005

Tanatório

Inesperadamente, morreu onte a mai de Polis.

Dedicado este dias a lamber feridas própias, suspendo a terápia de recuperación sentimental á base de películas e séries con alto contido en glucose para acudir ao tanatório á tarde, en canto xantei.
Evitando mirar o cadáver tras o cristal, escuito a crónica dun Polis desolado e atónito: como marchou ao traballo pola mañá sen notar nada estraño, como primeiro non deu importáncia a que ela non collese o teléfono, e como cerca do meiodia, preocupado, volveu para a casa e atopou todo igual que cando marchou, e a porta do cuarto da sua mai estava fechada, e ao entrar porque ela non respondia, foi cando comprovou que estava morta.
O médico di que deveu morrer de noite, que se lle parou o corazón e non sentiu nada porque estava a dormir, di Polis mentres me acompaña a saudar outros parentes. Reparto saúdos e apreto maos e beixo unha muller gorda e vestida de loito que é tia de Polis, irmá da morta, que me di que medrei muito e que estou mui guapo.
Abafan-me as flores e o cheiro da naftalina que van soltando alguns traxes, a presenza de todos aqueles descoñecidos que me confunden xunto a Polis cun parente, e veñen dar-me pésames e apertas, e Polis ten que axudar-me a afastá-los.
Despede-me na porta do tanatório dicendo-me que non teño por que ir hoxe ao enterro; respondo que irei, que me diga se necesita algunha cousa.

Cando xa vou perto do coche, sinto que me chama: achega-se para preguntar se pode instalar-se por uns dias na miña casa porque non se atreve a ir á del, agora que está tan vacia.

10 comentarios:

Tongzhi dixo...

Para mim, as mortes repentinas têm duas leituras. A leitura de quem morre. Deve ser bom não sofrer prolongadamente. Mas para quem fica deve ser um choque dramático.
Um abraço

Arín dixo...

Pobre Polis, e é certo que somos area, auga, pó, non somos nada sobre a terra!

Aultre Narai dixo...

sítoo moito. maldita "lei de vida". unha aperta para o teu amigo

Plattdorf dixo...

E definitivamente novembro é o mes da morte.

Estar só na casa despois dun episodio así ten que ser terríbel. Déalle bicos.

Laurindinha dixo...

A morte dunha nai supoño que debe ser terrible...Cando morreu miña avoa materna, miña nai derrubouse e asolárona todos os fantasmas da súa vida, eses que estaban enterrados no subconsciente; supoño que é un revulsivo que revolve o pouso da vida...
Coida de Polis...
A Tongzhi: moi bo comentario, hai moita sabedoria nas túas palabras...

bueno dixo...

A morte, sempre me lembra que um dia, serei eu, deitado alí dentro. Não gosto da imagem, e decido que eu, nunca vou morrer! Mas se tiver que, inevitávelmente, passar pela experiência, prefiro que seja assim, como a da mãe de Polis. Como dizia Kirkegaard, é melhor um fim sem sofrimento, do que um sofrimento sem fim!

Tongzhi dixo...

Laurindinha:
Infelizmente sofri de perto, com a morte do meu pai, o que é ver uma pessoa sofrer desesperadamente enquanto, nós que os rodeamos,nada podemos fazer....
Talvez seja esta experiência que me faça ter aquelas duas leituras..

Laurindinha dixo...

Sinto moito o do teu pai, Tongzhi...

Artipractor dixo...

Todo tiene su ciclo, y todo ciclo se acaba, pero siempre hay un Artipractor dispuesto a ayudar.

Moraima dixo...

Curioso como todas as pantasmas aparecemos convocadas polo tema da morte.