Desta volta, o que lembramos é que mañá se cumpren tres décadas desde que ficaron orfos Sinbad, Merlín, o Sochantre, o incerto don Hamlet e toda a lexión de feirantes, menciñeiros e buscadores de tesouros que vai de Felipe de Amancia a Hermelina da Ponte, pois hai tres décadas, meus señores, morreu o pai noso da fantasía: Cunqueiro, contador de historias e poeta, que lembramos cun dos máis fermosos e melancólicos poemas de Herba aquí ou acolá, o que ten por título Aquela que pousa o fuso e maila roca.
Volveuse cara a min e dixo: Teu é o tempo,estrea días, tesouros busca, voa! A nave
miña vaite agardar.
E fun polo mndo adiante. Quen quere rosas,
ouro, pan trigo, mocidade, raiolas de sol?
A nave estaba agardando na ribeira,
de seguro. E a vella pousara na area
o fuso e maila roca.
Tras o verán e o estío, o outono chegou.
A carón da nave voaban follas secas. A vella
díxome: Xa se me cansaban as mans de non fiar.
Eu dera todo agás unha rosa que soubera
meter en min, no peito de meu, no corazón.
Quixen mercar máis tempo. Isto é a vida?
dixen amosando a derradeira rosa.
Na soidade do mundo, só
un vaso ficaba: a caveira da vella tecedora,
que, agora aprendín, tecía cinza.
Díxenme adeus a min mesmo, e na nave
entrei. Requiem aeterna!... Chameilles irmás
ás areas e as cunchas baldeiras e rotas do areal.
Isto é a vida? Isto é un ano, un século, unha idade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario