Segovia

Calquera que visita por unhas horas unha cidade (poñamos por caso Segovia), en canto chega (café mediante ou non) probablemente dirixirá os pasos ao centro histórico, á cerna, onde os grupos de turistas se expanden polas estreitas rúas e bloquean a entrada aos monumentos; así fixen eu a primeira vez que fun a Segovia, un frío Xoves Santo de hai dezanove anos, ansioso por fotografar o Acueduto e as torres de conto do Alcázar.

Sen embargo, escrito estaba que non volvería ocorrer.

Antoine, atormentado sempre na cidade polos horarios dos buses e as combinacións do metro, resultou ser por contra un andarín a proba de infartos. Indicios xa mos foi dando polo camiño, ao poñer nome desde o ómnibus aos montes que se vían na distancia (Cuelgamuros, Alto del León, La Maliciosa, Siete Picos, La Peineta, Montón de Trigo, La Bola del Mundo), testemuñas das súas antigas camiñadas pola serra. 

Así que a visita a Segovia foi de fóra a dentro: desde a necrópole xudía de El Pinarillo, ao outro lado do Clamores, coas tumbas antropomorfas escavadas na rocha viva e cubertas de frouma, fomos abeirando a cidade desde abaixo a través dun verxel inesperado. Tras detérmonos para fotografar o Alcázar e recuperar folgos no campo de San Marcos, case onde o Clamores se une ao Eresma, visitei nos Carmelitas a tumba de San Xoán da Cruz. O opulento sepulcro de mármore e bronce en que xacen os restos do humilde entre os humildes nada ten que ver coa pobre sepultura orixinal que se pode ver nun recanto da capela; só as palabras Vuélvete paloma no pano do altar e os feos gravados coas caras de San Juan e Santa Teresa evocan algo de verdade; escapo de alí cando un grupo de cristiáns con guitarras se poñen a ensaiar para dar testemuño da súa fe.

A marcha campo a través rodeando a cidade, esta vez abeirando o Eresma, prosegue tras a visita á Vera Cruz, a igrexa octogonal dos templarios chantada no medio do secarral amarelo e ardente; sen pararmos máis que para fumar e beber nalgunha fonte, subimos á cidade e entramos nela pola Porta de Santiago, desfalecidos, suados e guiados por unha fame canina.

O prato do día no comedor subterráneo dun bar, e un excelente tinto, fíxonos outra vez humanos e devolveunos a curiosidade suficiente para visitar a Catedral; antes de entrar, comprei unha menina, turistiqueira pero bonita, para a colección de Venres.

Por suposto, seguimos sen discusión o consello da que vendía os billetes (a dixestión, a calor da sobremesa, a altura, os centos de chanzos pola escaleira estreita) e non subimos á torre; limitámonos a camiñar polas naves luminosas e case vacías, e o claustro gótico.

Despois, no lento periplo de regreso ao autobús, pasamos xunto a fermosas igrexas románicas con adro porticado, camiñamos polas estreitas ruelas da xudaría, chegamos ao Alcázar sen entrarmos nel, fotografamos preciosas casas de pallabarro con portas de arco, admiramos o Acueduto e, como despedida, tomamos unhas cañas nun bar aberto na propia muralla medieval.

Cansos e satisfeitos por canto atesourábamos na retina e na memoria da cámara, retornamos para Madrid cando o sol se poñía. Pero antes Segovia aínda nos reservaba unha sorpresa, inexplicable e surrealista: a beirarrúa estaba estrada de selos de Franco; bastaba seguilos, como no conto, para chegar á paraxe do autobús.

Panteón

No Panteón de Homes Ilustres conxelouse o tempo nalgún momento indeterminado do século pasado.

O lugar é triste e frío, literal e metaforicamente. A temperatura agradécea o corpo do paseante que entra do forno en que se torra Madrid, pero a frialdade do símbolo cae ao pouco sobre o ánimo co peso daqueles mármores impolutos e un empeza a preguntarse se Antoine non tería razón, e en vez de aquí non debería estar nunha terraza tomando unha caña.

Ningunha emoción: por fóra, o edificio é a simple vista unha mala copia do camposanto renacentista de Pisa, como xa anticipaba o campanile solitario que lle fai xogo; por dentro parece o corredor dun colexio de curas. e aquí e acolá van saíndo ao paso os monumentos funerarios duns cantos políticos e militares decimonónicos que hoxe só están no rueiro de Madrid e nos libros de historia: Cánovas, Sagasta, Canalejas, Dato...

Non hai lugar máis morto (dito sexa sen segundas) en todo Madrid; comparado con este, o Panteón Real do Escorial é unha festa; o balbordo dos turistas fai que un se sinta como no metro en hora punta.

Aquí, por non haber, non hai nin gardas, nin guías, nin can que lle ladre.
Coincido cunha parella que, abrumada coma min por aquela grandeza inerme, tira tamén fotos dos mausoleos e vaga solitaria polo corredor e entre os canteiros de buxo e rosas do patio, minuciosamente traballados, como se a única vida existente naquel panteón imposible e inconcluso non puidese descontrolarse baixo ningún concepto.

Escenas matritenses

A cura para o kaukokaipuu estaba en Segovia e, unha vez máis, en Madrid: nas rúas e prazas ateigadas, nos museos ateigados, nos bares ateigados e, en contraste, no vacío e desolado Panteón de Homes Ilustres, perfecta alegoría deste noso país, e ao que só vai un ex profeso, nunca por casualidade.

Pola mañá visitáramos no Prado a exposición do Bosco; esperei por Antoine ao pé da estatua de Goya, coas nosas entradas previamente compradas  por internet no peto e contemplando atónito a interminable bicha que cercaba o museo. Daquela souben de certo que sería unha exposición máis que para ver para dicir que fora vista, para dicir que estivéramos nela; e efectivamente, máis que dos cadros podo falar dos apuros para velos, das fatigas para nos irmos achegando desde os lados ao centro deles, cóbado con cóbado cos outros cen que os cercaban, de como para ver cumpría asomarse sobre un ombro ou baixo un sovaco de quen estaba diante, furtivamente. Por suposto, tirar fotos estaba prohibido e só se permitía na instalación mutimedia do piso superior, pero por moi espectacular que fose (e foino, certamente), non era igual: alí non había cadros, só alucinación e sombras chinescas.

A satisfacción do deber cumprido e a frustración de non telo cumprido adecuadamente presidiu a nosa mesa nunha tasca da calle de Argumosa, onde ao aliño das boas ensaladas achegamos valores de glicose, colesterol e triglicéridos, e un diagnóstico: de Antoine xa non se dirá máis que ronca coma un aserradeiro nuclear senón que ten apnea grave do sono, e un novo compañeiro de cama en forma de respirador, ao que polo de agora non se dá acostumado.

E supoño que nos cafés, máis por curiosidade que por necrofilia, surxiu o do Panteón. Antoine, que xa estivera alí en tempos prehistóricos, dixo que non volvía nin farto de viño malo pero púxome, aproximadamente, en camiño.
E, como nun bucle espacio-temporal, retrocedín máis de cen anos.

Mes-luns

Celebremos, como cada ano, a entrada no Mes-luns facendo unha listaxe de cousas urxentes a curto ou medio prazo. A saber: 

• Corrixir o feixe de exames que, tristemente, esperan sobre a mesa. Aplicar con xenerosidade promocións, saldos e liquidacións (incruentas).
• Telefonar á avogada de Atenas, último domicilio conxugal, para notificarlle que xa reunín os papeis e que pode empezar os trámites no xulgado. Despois de trece anos, porfín o divorcio.
• Ocultar o anterior a Polis: non hai cousa que máis precise que unha lección maxistral sobre a parsimonia e a inconsciencia de ir deixando que as cousas se resolvan soas.
• Acabar de organizar as fotos de Madrid, Segovia e non sei cantas máis que hibernan na memoria do móbil e esperan acomodo definitivo.
• Dar unha opinión a Haddock sobre o seu libro, tendo en conta que despois de catro meses non lin máis que o Prólogo, a Nota do Autor e unhas poucas páxinas. O único que podo concluír ao respecto é que o tema é árido, o estilo escuro e o meu amigo escribiu todo aquilo de mala hostia e sen distanciarse. A procrastinación neste caso é unha desculpa feble, porque o libro ten menos de 150 páxinas.
• Facer de tripas corazón e, aproveitando que está comigo a señorita Kaplan, levar dunha vez as phalaenopsis ao sanatorio de orquídeas que a miña irmá ten montado na terraza. Estou farto de ver estas couves tan pouco decorativas no meu salón.
• Marcar dunha vez as clases de canto para este mes.
• Marcar encontros (con ou sen xantar mediante) con Tere Holmes, Polis, Fesore, Herg e Sibila.

Kaukokaipuu

Así se chama en finés a necesidade repentina de viaxar, ou polo menos isto di un artigo de Verne, un dos suplementos de El País, onde tamén se descubre que existen nomes para outras emocións ou sensacións que carecen de nome na nosa lingua. Dalgunha xa teño falado repetidamente neste blog: awumbuk, por exemplo, é o vacío que quedaba e segue quedando tras marchar a señorita Kaplan moitos domingos, algo que como se ve non só senten os nativos de Papúa-Nova Guiné.

Confeso que teño sentido en diferentes ocasións oime, greng jai, e até algunha vez ijirashii, e por suposto, como non podía ser menos, abafo de han cada vez que me paro a pensar na situación política do país, coas eleccións aí tan perto.

Sen embargo, esta mañá acordei moi cedo e cun inesperado desexo de pirarme que non amoleceu coa lectura na cama de todas aquelas cousas sobre os lupanares de Pompeia; ao contrario: devecín por ler aquilo arrolado polo traqueteo do tren. No almorzo botei en falta o ritual do bufé, e os tres ou catro whatsapps que entraron pola noite procedían, respectivamente, de Centroeuropa, Torremolinos e o Caribe. Non chegaron as cousas ao estremo de tentar abrir a porta do cuarto coa tarxeta sanitaria; vestíndome, ao ir ao armario pola camisa chegou a min a voz muda da maleta e xa non houbo dúbida de que me vou nestes poucos días que restan; iso si, non decidín aínda onde.

54 horas

A señorita Kaplan voltou con súa mai e eu, unha vez máis, atopei unha silva chamada Venres e quedei en Delfos 54 horas: de Santa Atanasia a San Xacinto, pasando por Santa María e por San Roque, que alí este ano foi festivo. O pretexto era a visita aos tellados da Catedral, algo aprazado tantas veces que empezaba a parecer un imposible e a converterme a min nun bicho raro.

De resto houbo case de todo: un día ceamos nun xaponés completamente vacío e o outro preparou Venres para min un gorentoso revolto de gambas con canto achou naquela neveira revolta e ateigada, como de refuxio antiatómico; un día xantamos churrasco na longa mesa compartida dunha taberna ao pé do manicomio e o outro zorza e aquela estraña ensaladilla con gambóns nun bar cheo de phalaenopsis e deseño pola rúa de San Pedro.

As dúas primeiras noites fixemos cos amigos de Venres o acostumado viacrucis por antros e locais da zona vella; o novo día acompañounos á casa, borrachos como adolescentes, atesourando unha colección de etiquetas moi bonitas pero completamente absurdas; a gata Magui, adoecida polo abandono, miañou ao nos ver entrar e nunca máis se soubo. 

Se algo compensa en parte estas noitadas de cervexa, licorcafé e tabaco son os brunchs a base de café, melón e ibuprofeno por conta do voluntarioso Venres, que vai e vén en calzóns traendo cousas da cociña. Hai dous temas recorrentes: a moza que abriu a cabeza ou por esvarar bailando ou por ter subido a unha mesa para bailar nela a primeira noite, e o choque nun cruce do ensanche que vimos en directo a segunda noite.Tamén falamos do alcume que me vai quedando: Padre, máis que esperable tendo en conta que son unha década máis vello que os máis vellos dos amigos de Venres, e que cando subimos aos tellados da Catedral só esta era máis vella ca min.
E así foi como chegamos á tarde do martes e aos lexendarios tellados; cumpriunos gabear Torre da Carraca arriba e pastoreáronnos de aquí para acolá entre pináculos e andamios, facendo fotos compulsivamente mentres de fondo a paciente voz da guía nos inculcaba que cousa era a carraca que dá nome á torre, cando rematarán as obras na outra torre, cales son a da Vela e a do Tesouro, por que aquela cruz se chama dos Farrapos ou que é un Agnus Dei.
A Berenguela daba solemnemente as seis cando baixamos, e un novo rabaño ocupou o noso lugar; a visita seguiu polo claustro onde repousa, muda, a vella Berenguela, polo anodino panteón real, polo museo onde a escasa luz non deu atenuado o fulgor dourado dos tellados de Compostela.

Camas

Son todas de hotel ou de hostal, a maioría repartidas por España adiante, pero tamén hai camas portuguesas, gregas ou sicilianas. Hainas individuais e dobres; algunhas foron compartidas e outras non; en cuartos opulentos ou en humildes cuartos espartanos. Todas sen embargo resultaron cómodas, como non podía ser doutro xeito, habida conta a fatiga con que me cheguei a elas despois de horas de tren, avión ou autobús, ou rendido tras interminables periplos por museos, aeroportos, avenidas, catedrais ou ermos resecos á procura de xigantes e muíños.

Aquí están elas, as camas en que durmín estando en fuga estes últimos anos coa súa paisaxe de sabas e cobertores, cos cabeceiros infinitamente variados, as almofadas revoltas e dobradas despois da lectura que atraeu o sono, a decoración de variado gusto, esas lámpadas tristes e os inevitables cadros, as mesas de noite cos obxectos que nos fan humanos (o reloxo, o libro, o móbil, o bolígrafo, o mando da tele).

Suceso

Hoxe, despois do xantar, fomos ao supermercado a señorita Kaplan e mais eu para comprar catro iogures gregos, un tarro de margarina, dúas tiras de costela, tres pexegos amarelos e medio melón.

É certo que este acto é banal e dá ben pouca materia para facer un post; pero cando íamos pagar sucedeu algo verdadeiramente extraordinario.

Unha das dúas señoras que estaban diante de nós na caixa pagou e marchou, esquecendo unhas cebolas. Cando a outra se decatou saíu atrás dela chamándoa e axitando a bolsa das cebolas, pero en vez de dirixirse á porta lanzouse en tromba contra o cristal, que non rompeu. Aí rolaron as cebolas fóra da bolsa e a señora, moi lentamente, xirou como para preguntar que pasara e caeu; matouse, dixo unha voz de muller, e correron alí as caixeiras e as clientas a socorrer a pobre, e alguén que non fun eu chamou ao 112 para que viñese unha ambulancia.

Horas despois seguimos conmocionados; a señorita Kaplan xura que viu curvarse o escaparate.

Sete meses (e pico) de libros

1. El año del verano que nunca llegó, de Walter Ospina. 

2. El látigo y la pluma, de Fernando Olmeda. 

3. Otra vez domingo, de Fernando García Pavón. 

4. Hipotermia, de Arnaldur Indridason. 

5. Historias de Roma, de Enric González. 

6. El único hijo, de Anne Holt. 

7. París era una fiesta, de Ernest Hemingway. 

8. El inquilino, de Javier Cercas. 

9. El hijo del relojero, de Georges Simenon. 

10. Cementerio de animales, de Stephen King. 

11. La agenda negra, de Manuel Moyano. 

12. Los carros vacíos, de Fernando García Pavón. 

13. Bajo la misma estrella, de John Green, 

14. Vendimiario de Plinio, de Fernando García Pavón. 

15. Pilotos, caimanes y otras aventuras extraordinarias, de Jacinto Antón. 

16. Una semana de cada dos, de Pacco. 

17. Pompeya. Historia y leyenda de una ciudad romana, de Mary Beard.

Fotos e fotógrafas

Podo prometer e prometo que non só de exposicións me alimentei en Madrid. En compañía de Antoine e algunha vez da súa amiga J. visitei co mesmo entusiasmo terrazas e figóns, desde a modernez hipster á taverna, e desde a multiculturalidade de Lavapiés (racións nunha tasca galega agora maldefendida por turcos) á saudosa crêperie bretona doutras veces, pasando por La Bobia, un flamante local asturiano reaberto que inauguramos con gusto pero sen sidra.

Hai dous temas recorrentes nas nosas conversacións: a saúde (inevitable xa, salvo coa señorita Kaplan) e as viaxes, aínda que neste caso non podo competir, así distan a miña Sicilia dos seus Montevideo e Buenos Aires; non compartimos sen embargo o interés por buscar a tumba de Evita nos cemiterios bonaerenses, ou peregrinar ao Père-Lachaise á procura da de Proust; tampouco sinto a chamada de Dachau, onde me conta que estivo con J. hai unhas semanas; por fortuna, a crónica non se demora moito nos crematorios e barracóns e pasa a centrarse nas desventuras sufridas nos controis dos aeroportos polo empeño de J. de salvar as valiosas cremas que se negara a facturar. Conteño as ganas de rir ao ver a lúgubre cara de xuíz de primeira instancia que se lle pon ao meu amigo cando lembra todo aquilo.

Despois dunhas cañas (eu, Antoine case sempre pide viño) na masificada praza de Santo Ildefonso douno convencido para que me leve á casa dos Modlins na calle del Pez a tirarmos unhas fotos, moi dramáticas á luz das farolas; despois el pilla polos pelos o autobús na Gran Vía e eu quedo exposto aos perigos e tentacións da noite tórrida. 

Pola mañá terei resaca.

O venres almorza Antoine comigo porque iremos xuntos á exposición de fotos da pobre señora Maier; comezámola polo final, se se pode dicir así, por esquivarmos a manada de adolescentes desganados e ruidosos que entra diante de nós. Na sala hai varios espellos e o público agarda quenda para facer o seu selfie, na miña opinión con resultados decepcionantes, a xulgar polo que vexo despois, por moito que puxésemos a cámara do móbil en branco e negro. Impresiona saber que a fotógrafa ás veces batía a man tenta coa xente para pillala por sorpresa; é facil imaxinala marchando a correr co botín obtido. Impresiona aínda máis ler nos paneis que chegou a reunir 120 mil negativos que ninguén máis viu, porque ninguén máis había para velos.

Aínda temos folgos para visitar outra exposición de fotos, agora no Cerralbo; intúo que Antoine proxecta que visitemos con el o enorme palacete das marabillas que el adora desde neno. Non será así finalmente porque J. xura que está esmorecida e conmocionada após o periplo pola absoluta miseria física que retrata Shirley Baker. A primeira vista só, o título é equívoco: Mulleres, nenos e homes que deixan pasar o tempo. Algo sigo aínda remoendo: segundo a data das fotos, aqueles nenos de caras sucias que pululan por patios e casas en ruínas naceron polos mesmos anos en que eu nacín.

Caravaggio en Madrid

Ultimamente non saio de Madrid. Segundo a miña irmá, até hai informes favorables en certa comisión para nomearme fillo adoptivo ou algo semellante. Sen casamentos pijos en terrazas fashion, o pretexto esta vez é visitar no Prado a exposición do centenario do Bosco, e no Thyssen a de Caravaggio.

O hotel é o habitual, e Antoine, ben ensinado doutras veces, non insiste en ofrecerme a súa casa nin en virme recoller á estación; neste sentido, o argumento da calor que recocerá Madrid ás tres da tarde é decisivo; así que quedamos en Sol á tardiña para irlle tomar unhas cañas por Lavapies e Deus dirá.

Pola mañá almorzo no sitio de costume; a muller da barra recoméndame non volver deixar o móbil sobre a mesa cando me levante e o mesmo me di o camareiro ao servirme o pan con aceite e o café: nun descoido, calquera que entre por esa porta, e non é preciso que remate a frase porque xa a psicose do provinciano me fará revisar cada pouco os cerres do morral Alcalá abaixo.

No Prado a bicha que se asa ao sol matinal rediríxime enfrente, onde a casualidade reúne a luminosidade optimista e algo melancólica de Caillebotte (efectos da luz sobre as flores, brancas fachadas reflectidas no río, fulgor da roupa branquísima posta a secar) coas dramáticas penumbras de Caravaggio.

Comparten espazo con el outros pintores do Norte, imitadores de pouco interés, diante dos que paso sen apenas parar; só me interesa rever os cadros do mestre. O ollar dos músicos do Metropolitan póusase en min un instante mentres un deles axusta as caravillas do laúde, e parecen recoñecerme: imposible porque, transcorrido un cuarto de século desde a última vez que nos atopamos (en Roma, en Londres, en Florencia), eu envellecín e eles non.

Séculos despois de que se perda toda memoria dos que estamos a contemplalas agora nesta sala, penso con emoción, estas pinturas continuarán causando a mesma admiración en homes e mulleres que pasado tempo antigo chamarán ao noso tempo. 

Sicilia (e III): Agrigento

A visita ao Val dos Templos no sul da illa tivo bastante de épico: ómnibus que non saían de onde se esperaba, case dúas horas por unha estrada en obras, e aquela lexendaria desorganización latina gobernando unha estación de autobuses, a de Agrigento, sen billeteiras, con retretes pechados, camareiros amargados e condutores berróns a poñeren a proba a paciencia dos viaxeiros. 

Lambendo algunha que outra ferida no amor propio e xa coas roupas pegadas ao corpo, Venres e eu entramos no recinto, moi semellante ao cabo a tantos outros visitados antes: como en Pompeia, Delfos ou Mérida, o sol cae a chumbo sobre nós e sobre a terra requeimada en que medran adelfas, agaves e oliveiras seculares; botei de menos inicialmente o coro das chicharras, pero só foi un instante, o tempo que nos levou chegar á primeira vexetación, e entón xa non nos abandonaría, desesperado, abouxante, interminable.

Di o folleto que nos deron ao entrarmos que o nome do lugar é equívoco xa que máis do que nun val as construcións se asentan nunha crista nas montañas que rodeaban polo sul a cidade; non nos advirten, por contra, de que o xacemento é enorme. Miramos o plano e lemos en voz alta os nomes dos templos, que en italiano resplandecen e resoan: Santuario delle Divinità Ctone, tempio di Castore e Polluce, tempio di Giove, tempio di Ercole, tempio della Concordia, tempio de Giunone.  Ao lado de cada un, Venres desprega o ritual do selfie ao que me someto resignado; quid pro quo: Venres mira sen protestar como roubo coa cámara columnas, rebentadas tumbas paleocristiás, colosos en ruínas, fermosos Ícaros caídos e até unhas cabras pacendo ao pé dunha sobreira.

Sicilia (II): Palermo

Sicilia (I)

Á vista do que nos preguntan desde que chegamos, o verdadeiro interés dos nosos amigos e parentes non está no que puidemos ver en Sicilia senón na calor que debemos pasar e, sobretodo, en se tivemos retrasos ou cancelacións por culpa da compañía aérea.

Tentei contar como a nosa primeira visita en Palermo foi ás plateas e salóns do Teatro Massimo, levados por esa teima de Venres de visitar edificios nos que o esplendor se mide a golpe de capiteis corintios sobredourados, arañas de bohemia e boatos principescos; foron inevitables os selfies no palco onde Michael Corleone asistiu á tráxica representación ao final da terceira parte d'O Padriño e nas escaleiras en que todo termina após o tiroteo. Dentro polo menos estariades ao fresco, respostan os amigos, máis dispostos a ouviren como efectivamente se nos pegaba a camisola ao corpo e luciamos espléndidos camachos nas axilas polo labirinto de vias, piazzas e corsos á procura dos esplendores bizantinos da Cappella Palatina, a Catedral ou o Orto Botanico, en que por certo estaban á nosa espera todos os mosquitos da illa.

Un por outro e a casa sen varrer: o caso é que por algunha razón non iamos debidamente informados; o dicionario de italiano para turistas que Venres comprou para a ocasión quedoulle na casa, a min quedoume a guía do trotamundos, e o bañador de 5'00 euriños que comprei resultou completamente innecesario porque, vergoña dá contalo, Palermo non ten praia, segundo nos explicou pacientemente a recepcionista do hotel; a frustración de Venres, cargado de entusiasmo e cremas solares factor 30 de Mercadona, subiría a niveis alarmantes cando ao día seguinte visitamos Cefalù e, cos dourados mosaicos do seu Duomo refulxíndonos aínda nas retinas, exploramos a pequena vila costeira e gozamos da praia desde o bar por non levarmos nin cremas nin bañador. 

De pouco valeron a cervexas frías: Venres perdía o ollar no horizonte, alén dos bañistas e os patíns de auga.

Praia de Cefalù, escenario da desesperación de Venres

Non prometo nada

Este blog non termina de estar morto.

En ocasións sinto saudades daqueles tempos en que o actualizaba case con necesidade, como se come ou se bebe, un pouco como para sobrevivir, e daquela decido resucitar o blog, reincidir e perpetrar un novo post; despois vén a desidia, a procrastinación, o que sexa, e aquela boa idea deixa de me parecer tan boa idea e queda abandonada, un par de liñas sen título na listaxe de entradas, ou mesmo nin iso: un simple remorso que dura algunhas horas ou algúns días e logo desaparece.

Entre tantas reaparicións correu o tempo e o mundo seguiu xirando. A señorita Kaplan cumpriu os 16 co comezo do verán e as súas constantes vitais son as dunha adolescente de manual: para alén do acne e as curvas cada vez máis definidas, confírmano os constantes asubíos do móbil e algunha que outra gadoupada con que lle asoma o carácter. Meu pai volveuse un cativo malcriado A enfermidade volveu a meu pai un cativo malcriado que tiraniza a miña mai e até non hai moito nos botaba aos fillos da casa con malos modos; aínda así, o final do parte e o seu regreso á cociña con aires de león acurralado marcan incuestionablemente cada día o final da visita.

A Polis véxoo pouco, ou polo menos pouco en tres dimensións: o seu facebook e o meu whatsapp inzado de paparotas, praias interminables e armaduras de centurión certifícanme que está máis vivo socialmente que nunca. 

E finalmente están a harmonía e a paz, o acougo que non pide nada a cambio. Finalmente está Venres.

Crédula

Representamos cinco das ramas do saber pero somos cinco parias, os cinco últimos fumadores do instituto (en realidade, pronto seremos novamente catro, xa que á substituta de Historia lle quedan dous telediarios connosco) que cada día, con choiva ou con sol, nos reunimos na beirarrúa a ver agromaren os pradairos e os ameneiros.

En certa altura, e non precisamente porque esmoreza a conversa, Beluta conta que á cuñada dunha amiga (de feito, pode que en realidade a unha amiga da súa cuñada) lle sucedeu o estraño caso da serpe que, acollida moi pequena como mascota, abandonaba cada noite o terrario para meterse na cama da avoa. Sibila interrompe o relato para dicir que esa historia xa a escoitou en Bilbo o ano pasado: o espeluznante relato de como a serpe dunha veciña da súa tía (ou en realidade dunha tía da súa veciña) acudía cada noite á cama da vella para medila e así saber cando a podería devorar, enteira como mandan a bioloxía e os contos de Horacio Quiroga.

Curiosamente, Beluta aínda porfiou con argumentos insólitos en alguén que esgrime a Nietsche e a Kant coa facilidade con que a outros se nos vai o santo ao ceo, e só demos aberto unha fenda naquela muralla cun fogo cruzado polo que pasaron a muller a quen case estirpan un ril (hai quen di que era o fígado) no bazar do Chino Antonio, a nena da curva, o coche cos faros apagados que persigue aos incautos polas noites no polígono ou a parella que foi de lúa de mel a Exipto e trouxo de contrabando unha rata pensando que era un cadeliño dunha raza exótica; neste último caso, quen mo contou xura e perxura que a muller aínda está a tratamento psiquiátrico, xa que foi ela quen trouxo o bicho camuflado no escote.

Efectivamente, estaba...

...a esquela de Elenita, e o ritual de cada ano (anotado en tinta vermella e ben visible na axenda, o único día que compro o xornal entre semana desde hai moito tempo)

Post de Primavera

Acabo de poñer a recargar o móbil e o e-book mentres, coa lentitude exasperante de sempre, catro episodios da segunda temporada da serie que me goberna estes días entran no pincho.

Ao lado do portátil hai un cinceiro que testemuña a miña recaída, unha cunca pola metade de café con leite frío que esquecín acabar, e o último agasallo de Venres, o robot pequeno de folla de lata a quen, despois de dar un paseo pola mesa, lle acabou a corda e mira para min, pousado sobre unha das súas temibles patas de ferro. 

Antes de xantar: 

1. Meter na mochila o e-book, o pincho coa serie e unha muda. Non o cepillo de dentes, que me agarda alí, coma unha pica en Flandres.
2. Ir a unha tenda de roupa e comprar sen máis demora tres pantalóns e algunha camisa.
3. Comprar El País a ver se saíu, un ano máis, a esquela de Elenita, que hoxe é 21 de marzo.
4. Achegarme ao banco facendo de tripas corazón para pagar os 50 eurazos da última multa, esta vez por un radar delator na autostrada.

Durante o xantar: Pagar a peaxe en oreos para que meu pai me reciba, xa que non cos brazos abertos, ao menos coa indiferencia suficiente para xantarmos os tres tranquilos, sen malas caras nin apupos. Algunhas veces resulta demasiado doloroso ser visto como un descoñecido que lles invade a casa para comer a custo da súa pensión.

Despois de xantar, a escapada a Delfos. Dous días para convivir con Venres e a gata Magui no seu amable caos do que xa vou formando parte, como o cepillo de dentes e as pantuflas de Darth Vader.

De cans e de gatos

Nós somos máis de gatos.

Aforismo

Como diría o outro, vida é o que pasa entre cada unha das veces que un, definitivamente, deixa de fumar para sempre.

Segredos

A miña irmá pídeme por wasap que non conte diante de meu cuñado que dentro de dúas semanas iremos todos comer o polbo, esa tradición.

A miña sobriña dime que non se me ocorra dicir diante da súa mai lle que trouxo de Holanda un queixiño de agasallo a seu pai (como se ve, as relacións entre os dous excónxuxes seguen tirantes dúas décadas despois do seu divorcio).

Por último, a miña mai espera que non se me escape diante de meu pai que á famosa pulpada invitan eles, como cada ano, esa tradición.

Non sei se é que falo demasiado ou que esta familia está inzada de segredos, unha de dúas.

Campo de Criptana

Valladolid na cea

Como era de esperar, o meu cuñado viña decidido a converter a miña viaxe á súa terra no tema central da cea de Noiteboa, por diante incluso do primeiro discurso do flamante novo rei, e entre cigalas e talladas de pavo someteume a un terceiro grao sobre aquilo que vira, non vira, ou debera ter visto.
Veuse arriba xa cando de principio recoñecín que me gustara aquela cidade chantada no medio da estepa en que el nacera, Valladolid; pero polo demais houbo pouca coincidencia.

Meu cuñado non é dos que visitan museos, e ás igrexas non entra se non é por motivo de enterro ou casamento, así que cando lle falo da visita ao Patio Herreriano el cóntame que alí, naquelas ruínas que hoxe son o museo de arte contemporánea, xogaba ao fútbol cos amigos cando lataba á escola; ou que a igrexa que hai ao pé do Museo Nacional de Escultura é onde lle fixeron o funeral ao pai, ou que na rúa paralela á do meu hotel naceu a Velasco, e nese plan. Coñece, iso si, a cafetaría onde ceei o primeiro día e xantei ao seguinte, canso pero feliz, coas pupilas e a cámara exhaustas de retrataren os horrendos Cristos barrocos, aqueles Meniños Xesús que en que anónimas monxas durante séculos puxeron as súas estériles ansias maternais, Magdalenas penitentes do temario de COU e varios claustros platerescos.

Ao final, acabamos falando do tempo, como non: daquel frío cortante e daquela néboa, e dos meus acostumados problemas co aire acondicionado, que no hotel debería complementar unha calefacción morna de máis para a estación, e que unha das noites me fixo acordar case rodeado pola banquisa e a seguinte ao contrario, tanto que até me cumpriu abrir unha regandixa e que entrase o fresco de fóra para dar durmido de novo.
Pouco máis se podía contar, e menos nunha noite coma esta: escoitar das viaxes alleas é un tormento que os demais comensais se encargan de nos facer notar, e até apareceu un conato de incendio cando meu pai se enfadou porque, unha vez máis, ninguén lle dixera que era Noiteboa.

Feliz Nadal

En lembranza da tregua espontánea de Ploegsteert durante a Gran Guerra.

Cristina

Algún día, cando se proclame a Terceira República, todas as cidades e vilas de España deberían dar o nome de Cristina de Borbón a unha praza céntrica. 

Segundo Polis, esta muller é o Fermín Galán do noso tempo.