Diluvio

Decorre o fin de semana por medio do diluvio universal. Na casa de meus pais vexo as lufadas de choiva bater contra os vidros, e as árbores agardan, resignadas, e as fachadas das casas escurecen coa humidade a cada hora que pasa. Todo baixo un ceo escuro que non perdoa.

É como se o Inverno regresase.

Sen novidade na tarde do Sábado: veñen tomar café a miña irmá e o meu cuñado (a miña sobriña xantara connosco): como sempre, a súa conversación está chea de albarás, presupostos, clientas repunantas que se deixan enganar, obras en grandes comunidades e, sobretodo, euros, moitos euros.

Abouxado, en canto marchan, estombállome na butaca cos xornais. Para evitaren que me desprace(evitándome así dicirlles que non), Ti e os outros convócanme nun mesón ao pé da casa para unhas cañas. Ás 9 estou na casa, canso e desexando que desen as 11 para meterme na cama.

O Domingo vou polo xornal e paso na butaca toda a mañá; antes, acordárame miña mai levándome un vaso de zume de laranxa á cama. Pola tarde vou para a casa de Vapin; chove tanto que vou no coche; ademais, tampouco trouxen roupa de abrigo.

Estomballados nos sofás, coas pernas entrecruzadas, deixamos correr o serao.

Bebendo coñá Napoleón organizamos a etapa de Camiño deste Martes, falamos do feliz enlace de Mirinda, planificamos certas posibles vacacións xuntos este Verán, pero por riba de todas estas cousas, do que desfrutamos é de sentir que estamos xuntos.