Chegou S'abado ao meiodia, como estaba previsto, e non era preciso descrevermos a cor da camiseta ou o xeito da mochila para darmo-nos reconhecido no and'en: pouca xente vinha de Dublin, pero nengunha con aquel cabelo a arder coma o lume, my ginger haired boy, que baixaba do autobus, aborrecido da dist'ancia e famento.
Con case todo fechado, salvo as rebaixas, e nada que comer na village, entramos nun fast-food de O'Connell, e a toda a pr'esa marchamos para a casa: non sa'imos m'ais do apartamento at'e Domingo, cando Paul marchou e volvemos comer polo centro, esta vez nun pub, como recompensa despois de tanto esforzo.
Encerrados durante horas cos nosos xoguetes, xogamos corpo a corpo os xogos que quixemos. Os que logo, unha e outra vez en vinte horas, renovamos, reinventamos, alteramos, refixemos, confundimos, mesturamos, agregamos, repetimos, imitamos, terminamos... e, pracenteiramente, volvemos comezar...
Para a lembranza, fica o fulgor 'igneo do cabelo de Paul, de todo o pelo do seu corpo, coma unha brasa inextingu'ivel a alampar sobre a minha cama.
F'ora, o dil'uvio arreciaba contra os vidros, e os feros corvos do Shannon, aterecidos nos tellados, espreitaban en sil'encio baixo a choiva.
Ningún comentario:
Publicar un comentario