Auséncias

Non puido ser. A viciña clónica sai a pasear o cadeliño vestido cun abrigo de cadros escoceses e pára-me intrigada: quere saber como lle vai á Blu, agora que non a sente ganir con desespero durante as mañás.

Repito-lle a floreada história que empecei a contar hai dias aos outros viciños, cando a cadela deu en laiar-se cada vez que eu marchava para o traballo e facia acordar antes de tempo as colombianas de Patrick Suskind, e encollia o corazón do matrimónio de abaixo, e poñia en pé de guerra o can escocés que agora mira para min con ollos desorbitados.

Non é certo que a Blu volvese co seu amo, que se fora seguramente de viaxe e talvez regresou un dia destes á sua casa no campo, esa en cuxo xardin pode unha cadela coma esta correr até perder o alento, cozar co pelello mollado contra as árvores e desabafar a impaciéncia pola falta do amo perseguindo os gatos e os esquios.

Tampouco é certo que vaia volver á estreiteza desta vivenda, dos horários e auséncias ás que nunca se deu afeito.

Por consello do veterinário, a pobre Blu volveu á protectora, a soñar outra vez o seu destino, unha casa no campo e unha família que nunca máis a deixará soíña.