1977

Como case todo o mundo, vivo estes días a grande vaga de saudade pola conmemoración das tres décadas (deus!) das primeiras eleccións; a televisión ben que se ocupa de botarlle leña a ese lume, e así o Xoves inexplicablemente quedei callado até as tantas diante da pantalla, os exames fermentando mentres, para ver tristes imaxes en branco e negro de políticos hoxe inverosímiles con aquelas gafas de pasta, os traxes raiados, o bigotiño, a breve liña branca do pano no peto xunto á lapela.

Daquela tiña once anos; o curso, 6º de EXB, achegábase ao final como se achega este, e eu manobraba para que me comprasen a BH de carreiras que sustituíse a oxidada bici herdada do meu primo; así sería en parte, porque non foi de carreiras senón unha de paseo sen marchas para compartir coa miña irmá.

Das semanas previas lembro discusións na mesa e os libros de texto tatuados con adhesivos da propaganda electoral que íamos pedir nas sedes dos partidos ou que cambiábamos como se fosen cromos; mesmo conseguín un cartaz xigantesco, este que ilustra o post, para a parede do meu cuarto.

Do día da votación, a vergoña que sentín cando meu avó saltou a bicha dicindo que estaba poñéndose malo e que non podía respirar, o que nos obrigou a saír a fume de carozo, despois de meter os sobres nas urnas, para que non lle pedisen unha ambulancia.

Media hora máis tarde, tomando o chiquito cos amigos no Bodegón El Orensano (fronte á Catedral, hoxe alí hai un local de copas), afirmaría que levaba 41 anos esperando votar outra vez aos socialistas e que xa estaba vello para perder a mañá parado nunha bicha.