Sempre hai unha primeira vez para todo. Para que conste, o Sábado á tarde a señorita Kaplan (a quen por certo lle tremían as pernas cando entramos) e eu asistimos á nosa primeira proxección cinematográfica en tres dimensións: a
Alicia de
Tim Burton, incuestionablemente del e non tanto do
reverendo, e na que a escape (nesta peli todos corren) recoñecín sabores doutras
películas, coma un
dejà vu.
Esta vez levábamos víveres do
super, e de cando en vez na penumbra da sala vacía (só éramos seis espectadores coas nosas respectivas gafas), a nena e eu ollabámonos através daqueles óculos como de buzo ou astronauta.
A película gustoume, en xeral, pero o das tres dimensións pareceume un pouco claustrofóbico e completamente innecesario e prescindible; en resumo, unha moda pasaxeira.
Sei que isto mesmo xa
antes o dixeron do cine sonoro e logo do
colorín, pero así e todo eu voume arriscar a deixalo por escrito.
7 comentarios:
Qué opina la Srta. Kaplan?
Aquí una decepcionada con Mr. Burton y su versión.
También era mi primera vez. Pero lo de 3D tiene pinta de ser más llamativo en otras pelis... al menos en los trailers lo parecía.
Me quedo con la liebre, la del Sombrerero :)
Hai séculos que non vou ao cine. Terei que animarme con gafas ou sen elas.
A min pásame coma a paideleo, hai anos que non vou ó cine.
Non sei eu si o das tres dimensions será una moda pasaxeira; evolucionará pero desaparecer....
Sinto o abandono temporal, pero estiven sen ADSL e con catro cans.
Eu tamén hai moito que non vou ao cine.
A min gustoume. Era e foi a primeira peli en 3D que vía, aínda que parece que esta non estaba feita en 3D orixinalmente senón que foi un amaño, non sei ben.
Eu paseino ben, que quere que lle diga?
Houbo un momento en que case pensei que me entraba terra nos ollos, menos mal que levaba as gafas...! ;)
Publicar un comentario