A cousa empezou coma unha novela de Petra Delicado: a noticia foi subindo nos informativos da radio até abrilos, e pouco a pouco empezaron as comparacións absurdas do códice desaparecido co Pórtico da Gloria e os cadros de Velázquez, e logo os detalles: cinco cámaras vixiaban a estancia e ningunha gravaba o manuscrito; as chaves estaban postas na porta da cámara de seguridade; o roubo descubriuse o Martes pero a última vez que se viu o códice foi o Xoves ou, talvez, o Venres pasado.
O señor deán conta que o buscaron por toda a Catedral, como se fose normal que un volume medieval de pergamiño avitelado saíse motu proprio a dar un garbeo polas naves da Basílica Metropolitana; ten aínda o susto ou a sorpresa metidos no corpo, e cando tenta xustificar o inxustificable, afirmando que durante oito séculos a igrexa soubo gardar o códice, parece que todo o mundo o escoita en realidade dicir que era o azar quen o gardaba.
Ningún comentario:
Publicar un comentario