Sigo

SIGO ás voltas coas fotos: eliminando as malas; subindo ao Tumblr case todas as que me parecen boas, máis coa intención de salvalas de eventuais e xa coñecidas catástrofes do que de exhibilas; colgando algunha no muro do feisbu; remitindo tamén a del a Amadrid: a do ascensor da Fundación Mapfre e que non era, esta non, de Cartier-Bresson, xa quixéramos.

SIGO coa teima das viaxes, que refreo porque non son rico e porque ademais a señorita Kaplan virá pasar uns días comigo, a repoñerse da súa escapada pirenaica. As mensaxes de May celebrando o nomadismo que me reina tampouco axudan: son como botar leña ao lume, e á primeira de cambio xa estou dándolle voltas a rutas posibles e lugares aos que regresar ou aos que ir por primeira vez. Estou como adoecido.

SIGO lamentando de cando en vez ter deixado de actualizar este blog: non é que non tivese nada que contar, senón máis ben que non quería contar algunhas cousas que ocorreron (xente que desapareceu da circulación e algún traumatismo anímico de menor calado). Polo demais, é a consabida imaxe, que varias veces teño traído aquí, daquel que un bon día sae a comprar tabaco e non regresa até despois de trinta anos por non saber como explicarse.

Como explicalo.