Aburrimento

Levo o día enteiro pagando o cansazo da viaxe de onte para estar cos hobbits.
Xanto calquera cousa que teño conxelada tras pasala polo microondas: un prospecto que trae dentro agoira o final do fritir, e faino case como se anunciase o final do mundo, unha nova época. Tomo unha cervexa. Tras os sucesivos telexornais/telediarios sento na butaca e vexo, por fin até o final despois de varias interrupcións Con la muerte en los talones, de Hitchcock, que me sorprende polas súas cores, estrañamente anacrónicas.
Ocórreseme chamar a Polis; o seu móbil está activo pero ninguén o colle; teño ganas de falar con el, aínda sabendo que despois de colgar reaparecerá a sensación de fastío doutras veces.
Releo o anterior, e penso que podo estar a ser inxusto con Polis, que teño algo contra el ou que proxecto sobre el as miñas propias frustracións.
En realidade non sei se é así; debe tratarse daquela relacion de amor/odio da que falaba Macer; segundo ela, os dous criticámonos e tratámonos con terrible malicia, buscando dar, indo á vea, pero logo resulta que non podemos pasar un sen o outro muito tempo.
Polis abúrreme bastante cando se pon a falar de coñecidos como se falase de Grandes Protagonistas da Historia, e das cousas triviais que lles pasan como se falase do Watergate. Haberá quen pense que me sinto desdeñado e actúo por vinganza: non podo negar que estiven encantado de manter unha relación estable e duradoira con el, que sigo esperando que calquera outro día en que esteamos un pouco máis borrachos ao írmonos para a casa volva suceder.

Pero é certo: os problemas e inquietudes de Polis son bastante aburridos e a súa vida pouco interesante, ou mellor, pouco importante.
Certo que eu tampouco son Indiana Jones, pero polo menos non trato de converter un ourinol en floreiro, se se me entende.
Observo cada vez que o vexo como se vai convertendo nun solteirón, frívolo e case dandy, pendente de cousas verdadeiramente banais, como a última vez, que pasou boa parte da noite laiándose por non dar atopado unha camisa rosa que combinase co traxe que pensa levar a unha boda á que está invitado.
Ocóreseme tamén pensar que, sen decatarse, Polis empeza a parecer gay, un gay maduro, guapo, elegante, educado e single aos 40 anos, non tanto por esas cousas cousas domésticas e insignificantes que lle preocupan e interesan, como polo seu propio aspecto, tan coidado sempre, pero agora, non sei se antes tamén, cun toque case afeminado.