A primeira, coa súa innovadora teoría do efecto chamada, segundo a cal Haddock sucumbiu pouco a pouco, en cada visita, ao engado da miña apaixoante vida de divorciado.
A segunda, desacougándome o Domingo, cando con toda cautela comecei a explicarlle que Salce e Haddock se separaban e ela xa me cortou con que o sabía, que llo dixera a filla deles mentres paseábamos precisamente pola Muralla, pero que esperaba un bon momento para contarmo por se me poñía triste.
7 comentarios:
Qué ternura, buscar un buen momento para contar algo que puede ponernos tristes es un gesto de cariño que sólo puede tener alguien que te quiere. Sobre todo, porque hay cosas que nunca tendrán un buen momento.
Hai que ver como a súa filla se preocupa/ocupa por/de vostede.
Menos mal que está súa nai para descubrirnos que nos agacha unha apaixonante vida de divorciado co seu maléfico efecto chamada :-)
Y digo yo: en la foto de la muralla hay 2 niñas. ¿son evidentemente esas dos las niñas que nos ocupan?
Tan cativa e tan considerada. :)
di ben, morgana, son evidentemente as nenas das que nos ocupamos (a máis pequena é a miña). concordamos, señoras: a miña filla preocúpase moito polo seu pai.
no referente á trepidante vida deste divorciado, non crea xeñora x: hai moita lenda urbana! :-)
Paparruchas, fíome máis de súa nai.
Siempre me ha enternecido la complicidad de un padre con su hija/o.
Tu "Teorías" ha conseguido lo mismo
Publicar un comentario