mércores, 21 de agosto de 2013
Recapitulación
Seis meses tampouco son para tanto.
Para me xustificar podería como outras veces alegar secuestro, doenza invalidante, fallos no sistema, perda do contrasinal, comportamento hostil por parte do gran irmán, amnesia, que sei eu, ou simplemente dicir que un dia calquera deixei de entrar aquí como aquel que foi comprar tabaco e non voltou até vinte anos despois porque cada vez lle era máis difícil explicar unha ausencia duns poucos días.
Necesitei distanciarme un pouco dos blogues para entender que despois de tantos anos todo isto non era unha carga senón un costume, como comer ou ducharse, e para que cada vez que se me ocorría fuxir cara adiante abrindo novos blogues neste ou noutro lugar, ou creando estériles contas aquí e acolá, a evidencia do absurdo me mordese nos dedos e me remordese a conciencia.
Seis meses é o que necesitou a señorita Kaplan para pasar de xurar que nunca tería un móbil a consideralo o obxecto máis precioso deste mundo; a min cumpríronme menos para comprender que se mal se me daban as matemáticas de neno, agora tampouco se me dan ben as profesoras de matemáticas. Haddock e a muller non o tiveron tan claro, e a unha época maravillosa sucedeu o caos e houbo separación e reconciliación e agora paz e despois vaia Deus saber que máis. Polis está en dique seco, cun brazo ao colo, varias costelas rotas, algún dente menos e a firme convicción de que, aínda con dúas copas máis, cun coche mellor e máis caro non lle tería pasado nada. Varrín da miña vida algúns elementos tóxicos, e a toxicidade afable do tabaco voltou a ela con moita máis frecuencia que nas longas sobremesas con Tere Holmes. Saqueei foto a foto dúas cidades, e entre novelas e pelis, zarzuelas e gregorianos, fun definitivamente a máis enterros que bodas, sen que por iso ver rapar as barbas dos meus viciños me faga pór as miñas a mollo, por moito que me avellenten, din algúns, ao estaren xa case totalmente brancas.
Polo demais, abdicaron reis e coroáronse príncipes, un papa sucedeu a outro papa, e aquí, escándalo a escámdalo, parece que nos vamos acostumando á pestilencia da cloaca mentres uns e outros se rin da nosa intelixencia, tenden cortinas de fume, roen nos nosos dereitos, acaban co patrimonio de todos e até se ofenden cando lles pedimos a demisión.
Subscribirse a:
Publicar comentarios (Atom)
Ningún comentario:
Publicar un comentario