Madrid e saudade

Recibo onte unha mensaxe de Amadrid; á hora en que lla leo el probablemente estea xa en destino mentres eu trago quina organizando fotocopias, procurando un atlas, mapamundi ou algo, e tentando mellorar o horario deste curso. 

Outras cousas non serán posibles sen maxia: os recortes que negan arriba varreron dous profesores do meu instituto e a min póñenme a estudar os planetas, os ríos e cordilleiras de Europa, o relevo de Asia, para non aumentar o desastre de ter que impartir unha asignatura que non é a miña.

E, mentres, segue a saudade polos días pasados en Madrid hai unha semana (dez anos e medio desde a vez anterior, os que median entre a exposición de Vermeer e a de Pisarro), que parecen agora distantes, case doutra vida.

Ás oito da mañá, que é cando onte e hoxe pechaba a porta do tobo para ir ao traballo, hai unha semana acordábanme os martelos neumáticos e toda a maquinaria infernal con que os operarios furaban e batían na obra de diante do meu cuarto; pouco despois, duchado, vestido e ben almorzado, abríanseme as mañás e, apesar do feirón de visitantes a encheren corredores e salas dos tres grandes museos, mellorábame o humor camiñar só entre meninas, retratos rexios, paisaxes impresionistas, cristos lacerados, belezas cubistas e naturezas mortas, da mesma maneira que tras o xantar con Amadrid se me abrirían as tardes e me melloraba o humor seguir o meu amigo por novos e vellos cafés, entre outras cousas felicitándonos por seren outros os que paguen o 2020 e esbardallando co ridículo relaxing cup of café con leche por prazas coloridas con todas as razas, por bares proletarios onde xantarmos o prato do día, polo nomenclátor urbano máis sonoro (calles del Pez, de la Madera, de la Luna) e polo Matadero, en cuxa Cineteca estivemos para ver unha película patrocinada por un sindicato da competencia. 

Unha das mañás, inesperadamente, o diluvio reemprazou os ceos velazqueños, e os obreiros meus viciños tiraron de impermeables verdes e amarelos, pero a min, que son dos que miran o tempo polo calendario, cumpriume correr Alcalá adiante en sandalias e sen paraugas á procura dun dos irmáns pequenos, moito máis solitario e silencioso, e o seu tesouro case descoñecido de goyas e zurbaráns. 

Agora, mentres escribo este post tamén serodio, á miña esquerda e estendidos sobre a mesa seguen o metrobús con dúas viaxes sen gastar, as entradas inútil e cobizosamente gardadas, un feixe de planos de museos, a programación da cineteca, a tarxeta da creperie bretona en que Amadrid e eu ceamos galettes a última noite, un tique da consigna da estación, e a cámara de fotos en cuxo ventre dormen varias ducias de imaxes que aínda non descarguei.

Post serodio sobre o Porto

Á forza de ilo deixando, este post nace serodio pero nace, e cando se publique eu andarei perdendo os pasos entre cadros impresionistas e bocatas de calamares.

Xa contei que ao Porto fun por facer un curso; direi agora que dos dous tipos de cursos que un pode padecer ao longo da vida (os homologados pola consellería e útiles porque dan puntos e créditos, ese material do que están feitos traslados, sexenios e cátedras, cursos sempre tediosos, insulsos, inacabables; e os outros), o que fun facer ao Porto en Agosto era destes últimos, e a el marchei sen máis pena que o custo da matrícula e con toda a gloria de quen sabe que vai de vacacións. E en Portugal. E aínda máis no Porto, até daquela a cidade dos trasbordos, dos acordares atónitos ao atravesar o tren a ponte de María Pia, das expedicións fugaces a comprar libros, das sandes a pé de bus, a medio camiño indo ou vindo de Lisboa ou de Coimbra para Ithaca.

Cousas

...que facer ineludiblemente antes de largarme:

1. Escoller coidadosamente un novo compañeiro de cama: O apocalipse dos trabalhadores, do Valter Hugo Mãe agoniza despois de me entregar moitas horas de excelencia. Como non viaxo nunca sen libros, imponse substitución inmediata.
2. Cazar un viciño responsable, deses que van sempre a todas reunións e revisan a contabilidade, e conseguir que me colla a autorización para representarme este Mércores sen que crea que tento escaquearme de formar parte da xunta directiva.
3. Mandar email para xustificar a falta aos ensaios, que por algunha estraña razón tamén comezan este Mércores e á mesma hora en que se reúnen os meus viciños.
4. Reunir os pedazos e terminar o interminable post con crónica e fotos do Porto que desde hai semanas esmorece por carpetas e pendrives coma un monumento á procrastinación.
5. Pasar pola de Polis a despedirme e medirlle o humor, agora que ten o brazo libre de xeso, dous flamantes dentes novos, e soltar a pasta para outro batmóbil lle doe máis que as costelas.
6. Recoller (mañá) os resultados da analítica, que me teñen máis nervioso que os resultados da selectividade cando a fixen. Dáme máis medo a cara da médica se non son bos que os mil castigos sen postre consecuentes.
7. Regar as plantas, e organizar e limpar algo este tobo: Dióxenes non vive aquí.

Preparativos

Acabo de descubrir (ben, en realidade funo asimilando non sen dificuldade ao longo desta pasada semana, entre exames e avaliacións, anodinas caras de alumnos que repiten, bicos vigorosos de profesoras maduras, crónicas de vacacións alleas á beira dun café mentres as moscas nos sobrevoan na mesa de todos os anos) que para o comezo do curso, ai, xa só restan nove días escasos.