Despois da cea pulp fiction e de tomarlle unha cervexa naquel local da rúa Diputació, e de pillar o último metro o que se di por segundos; despois de ducharme e de acomodar os meus ósos sobre o duro colchón, sentindo o alivio e a frescura do cuarto na pel recocida polo bochorno da noite, despois de adormecer felizmente coa lectura da noveliña de Dashiell Hammett que viaxa comigo, acordei ás 6 da mañá co aire a toda mecha, a habitación convertida en iglú e a banquisa avanzando en todas as frentes cara á cama.
Cumpriume rebuscar no armario unha manta e adormecín de novo, abrazado ao libro, até a hora do almorzo, esa celebración diaria: fatías de gorentoso melón, café con leite, torradas con manteiga; e a lectura do meu xornal favorito, que habitualmente estará libre porque a maioría dos hóspedes son estranxeiros, inaugura unha pequena cerimonia para o resto dos días: a de cederllo ao terminar á señora madura a quen llo pido esta primeira mañá. E así comeza o día.
Se onte foi o das aglomeracións, hoxe será o das bichas, que non son unha broma, como comprobo en canto asomo a cabeza pola boca do metro diante da Sagrada Familia. Tanto é así que renuncio por hoxe á visita e así o comunico urbi et orbi, aínda que para a miña sorpresa hai quen entende que volverei mañá significa que volverei a Ithaca. É certo que fun confiado e pouco previsor ao non comprar a entrada por internet, como farei pola noite, pero despois dun par de cigarros teño xa argallado o novo plan: subo por Passeig de Gràcia e retrato canta casa modernista atopo (Batlló, Amatller, Fuster, Milà), o cal non é difícil posto que están sitiadas por concentracións máis ou menos densas de guiris, principalmente orientais.
O exterior de La Pedrera está en obras e cuberto con lonas, pero a casa está aberta e pódese visitar, e pagando un plus de tres euros incluso se evita a cola: sinto vértigo ao camiñar polos tellados entre aquelas tolas estruturas de formas brandas pintadas de ocre ou recubertas ás veces de trencadís de azulexo e ás veces de cristais rotos de botella. Admiro na penumbra do faiado as bóvedas de tixolo, como espiñazos macizos e lixeiros á vez. Gústame menos a visita ao apartamento familiar, que me fai sentir un intruso fuchicando os segredos dunha casa allea: a cociña e o cuarto de costura son fermosos, pero no cuarto dos nenos a tristeza flúe dos antigos xoguetes expostos e desvirtuados, polo comedor coa mesa posta deambulan os estraños, que se reflicten nos espellos e até se asoman (ou nos asomamos) impudicamente aos dormitorios e aos cuartos de baño.
Ningún comentario:
Publicar un comentario