Valladolid na cea

Como era de esperar, o meu cuñado viña decidido a converter a miña viaxe á súa terra no tema central da cea de Noiteboa, por diante incluso do primeiro discurso do flamante novo rei, e entre cigalas e talladas de pavo someteume a un terceiro grao sobre aquilo que vira, non vira, ou debera ter visto.
Veuse arriba xa cando de principio recoñecín que me gustara aquela cidade chantada no medio da estepa en que el nacera, Valladolid; pero polo demais houbo pouca coincidencia.

Meu cuñado non é dos que visitan museos, e ás igrexas non entra se non é por motivo de enterro ou casamento, así que cando lle falo da visita ao Patio Herreriano el cóntame que alí, naquelas ruínas que hoxe son o museo de arte contemporánea, xogaba ao fútbol cos amigos cando lataba á escola; ou que a igrexa que hai ao pé do Museo Nacional de Escultura é onde lle fixeron o funeral ao pai, ou que na rúa paralela á do meu hotel naceu a Velasco, e nese plan. Coñece, iso si, a cafetaría onde ceei o primeiro día e xantei ao seguinte, canso pero feliz, coas pupilas e a cámara exhaustas de retrataren os horrendos Cristos barrocos, aqueles Meniños Xesús que en que anónimas monxas durante séculos puxeron as súas estériles ansias maternais, Magdalenas penitentes do temario de COU e varios claustros platerescos.

Ao final, acabamos falando do tempo, como non: daquel frío cortante e daquela néboa, e dos meus acostumados problemas co aire acondicionado, que no hotel debería complementar unha calefacción morna de máis para a estación, e que unha das noites me fixo acordar case rodeado pola banquisa e a seguinte ao contrario, tanto que até me cumpriu abrir unha regandixa e que entrase o fresco de fóra para dar durmido de novo.
Pouco máis se podía contar, e menos nunha noite coma esta: escoitar das viaxes alleas é un tormento que os demais comensais se encargan de nos facer notar, e até apareceu un conato de incendio cando meu pai se enfadou porque, unha vez máis, ninguén lle dixera que era Noiteboa.