venres, 24 de agosto de 2012

Seimeiras do Queixoiro

Tampouco periplos lexendarios.
Teddy non tiña o forno sentimental para bolos e a señorita Kaplan, nunha desas ás que nos empeza a ter acostumados, afirmou que prefería descansar e coller forzas para o instituto, con tal énfase que máis parecía que a fósemos enviar á Lexión Estranxeira.
Así que, se descontamos a escapada de Xullo a Atenas para xantar con Ilu e as visitas virtuais a Cicely, Alaska, man a man coa nena cada día despois de cearmos,o único que quedou no fondo do cesto son as dúas visitas a Teddy na súa montaña: a primeira, con merenda campestre incluída a base de empanada de zamburiñas e tortilla de patacas, á Cortevella, onde nas beiras do recén nacido Eo e á sombra dos castiñeiros cumprimentamos aqueles amigos manchegos de Teddy; da segunda visita, ás soas con Teddy esta vez pola vila e logo polas beiras do Queixoiro até as seimeiras, que é como aquí chaman ás fervenzas, voltei marabillado e trouxen comigo un pequeno cargamento léxico da flora e a fauna, algunhas novidades intercambiadas co meu anfitriónque non veñen agora ao caso, uns poucos planos de futuro aínda moi difusos, e unha colección de corredoiras, e carpazas ou queirugas en flor, de uces montesías e vellos troncos afogados polo musgo, de humildísimas chantaxes, de felgos espectaculares, de trobos e de acivros que, se queren, podemos compartir.

domingo, 19 de agosto de 2012

Herdanza

De rapaz era partidario de que fosen abolidas por lei.
Na miña inxenuidade, defendía que fose o Estado o único herdeiro de todas as fortunas, grandes ou pequenas, para que á morte dos titulares as revertese en beneficio de todos.
Claro que daquela o mundo era tan sinxelo que ninguén morrera na familia, e a señorita Kaplan non chegara aínda nin a ser soñada.
Desde que a tía O. morreu en Marzo sen testamento, a súa herencia ten a familia crispada     nun mar de conspiracións e intrigas telefónicas, onde as alianzas entre as cuñadas se tecen, destecen e cambian con rapidez bizantina, mentres se tramita a papelada e o prazo que dá Facenda se achega ao fin.
Calquera diría que está en xogo unha mina de diamantes, un palacete decimonónico, algún latifundio estremeño ou unha conta bancaria con dez cifras, a xulgar pola teima con que a tía C.,  a quen nunca lle cumpriu vivir nunha casiña de chocolate nin vestir abrigos de pel de dálmata para dar medo, estivo argallando medias verdades e débedas imposibles desde o Lado Escuro da Forza.
Todos seguimos atónitos.

venres, 3 de agosto de 2012

Agosto

Este blog está en barbeito e eu deixo correr os días entre procrastinacións, preguizas e abandonos, moi deste tempo; érgome cedo para almorzar pero paso as mañás na cama: cando non persigo criminais en serie polas rúas de Londres avanzo coas lexións de Roma, emperador tras emperador, ou navego as procelosas augas de Extramunde.
Antes de xantar dou unha volta polo centro, apostando contra min mesmo a que non atoparei un só coñecido neste deserto, e aplícome a facer recortes coma o elo na cadea de transmisión que somos todos: da libraría despedinme até Nadal comprando onte o último de Camilleri; renegociando os seguros do coche e a casa aforrarei á volta de trescentos eurazos, o que non compensa a extra suprimida pero alegra o ánimo.
Polas tardes, o desafío estes días é rematar a limpeza dos cristais que restan, pero martes houbo non sei que conxunción astral, e o visionario que hai en min alviscou que, movendo a mesa do estudio contra a parede, podía haber espazo para unha nova estante en que colocar canto libro hai arrumado por toda a casa. Agora o estudio está patas arriba, como se houbese mudanza ou entrasen os ladróns, e xa non sei se deixalo todo como estaba, ou abrir a man e gastar os cartos aforrados dos seguros nunhas cortinas e na libraría nova.
Por fortuna, a señorita Kaplan, que chama cada serán para comentar os (pobres) resultados de España nas Olimpiadas e contar como lle vai no curso de vela e na súa cada vez máis complexa vida social, pasa a quincena con súa mai.