De rapaz era partidario de que fosen abolidas por lei.
Na miña inxenuidade, defendía que fose o Estado o único herdeiro de todas as fortunas, grandes ou pequenas, para que á morte dos titulares as revertese en beneficio de todos.
Claro que daquela o mundo era tan sinxelo que ninguén morrera na familia, e a señorita Kaplan non chegara aínda nin a ser soñada.
Desde que a tía O. morreu en Marzo sen testamento, a súa herencia ten a familia crispada nun mar de conspiracións e intrigas telefónicas, onde as alianzas entre as cuñadas se tecen, destecen e cambian con rapidez bizantina, mentres se tramita a papelada e o prazo que dá Facenda se achega ao fin.
Calquera diría que está en xogo unha mina de diamantes, un palacete decimonónico, algún latifundio estremeño ou unha conta bancaria con dez cifras, a xulgar pola teima con que a tía C., a quen nunca lle cumpriu vivir nunha casiña de chocolate nin vestir abrigos de pel de dálmata para dar medo, estivo argallando medias verdades e débedas imposibles desde o Lado Escuro da Forza.
Todos seguimos atónitos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario