Pois así é: despois de non pisar máis solo de Madrid que o do seu aeroporto durante dez anos, volvo a ela unha vez máis, e será a terceira nos últimos dez meses. A eses retornos non é alleo o meu bon Amadrid, que, unha vez máis me espera a estación de autobuses no medio do trafego de viaxeiros para conducirme polo labirinto de andéns, escaleiras mecánicas, liñas e estacións de metro até un hostaliño perto de Sol.
Non é o das outras veces: este é máis barato, non inclúe o almorzo, pero resulta ser un cuarto amplo, con mobiliario e baño totalmente novos, e unha impecable cama dobre. Desde a xanela vese o lateral da Comunidade e o remate do reloxio; se un se asoma, a estatua ecuestre de Carlos III sobre o rebulir da praza e máis alá o campanario da igrexa do Carme.
O hostal é peculiar e non só polo prezo: a recepción está no que podemos chamar a casa matriz, a dous portais na mesma rúa, onde formalizo a inscrición o primeiro día e aonde non volverei xa até o último, cando entregue a tarxeta-chave; o resto dos días intercambio chamadas a porteiros automáticos que me responden coa voz enlatada da señora do Metro lembrándome que peche a porta despois de entrar, e déixome observar por varias cámaras mentres bulo coma un minotauro ou unha toupa por corredores que se bifurcan e escaleiras gastadísimas e diminutos ascensores.
A primeira visita, ao día seguinte, vai ser ao Arqueolóxico, agora remodelado e bastante equipado con esas cousas máis ou menos interactivas. Da miña primeira e última visita, hai case cun cuarto de século, non lembro máis do que mostran as enciclopedias, e que é só unha pequena fracción do que agora retrato teimosa e extasiadamente para envialo aos catro puntos cardinais da internet, de damas ibéricas a puntas de frecha neolíticas.
Ás 12'30 deixo á parte a éxtase e baixo a correr á cafetaría para atoparme con Amadrid, que me vai levar a ver como fan o programa de radio en que colabora os mércores, e despois a recobrarme cun razoable xantar por aquel castizo barrio porque, señor, coa falta de comedor no hostal e coa présa por chegar ao museo, aquela mañá esquecérame almorzar e a tales horas eu estaba moito máis morto que vivo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario