Afonia

Estou nunha cafetaria de Atenas, e son as 12 e meia dun dia soleado pero frio, mui parecido, climaticamente falando, a aqueloutro dia de hai xusto catro anos en que rompin a perna. Hoxe volvo estar de baixa: farinxite aguda, sentenzou o otorrino; nada importante, salvo porque non teño voz, pero as miñas ganas de viver daquela, renovadas pola saída do quirófano, a convicción plena de estar embarazada Lustres, a incertidume ilusionada das nosas vidas naquela altura (lembro a luz do sol, unha luz semellante á que hoxe enche todo, entrando polas xanelas mentres a camilla avanzaba polo corredor do quirófano, e eu pensando non pode isto acabar aqui, asi e agora, cando todo está por empezar), as miñas esperanzas e ilusións daquel dia que todos consideraron o do meu segundo nacemento, parecen-me hoxe mortas, ermas e sen sentido.

Eu mesmo estou tamén asi: ermo, non morto, pero si interiormente desabitado, sen ánimos o suficientemente afoutos como para loitar, polo menos loitar e tratar de facer fronte ao cadelo negro que ás veces me roe e me domina.
Asi foi o fin de semana, e a´si case cada dia.
Deixo pasar o tempo, que se vai sen deixar-me nada entre as mans.