Pelos

Eu sonlles coma o cadeliño das merendas: Domingo ao mediodía paso pola de miña irmá a levarlles unhas cousas, e meu cuñado empéñase en que lles tome un vermú e unhas olivas; despois vou xantar na de meus pais, seguindo aquel costume ancestral; e por último, ás 4'30 estou no felpudo de Polis chamando na porta para tomar o café comprometido, cumprir e marchar canto antes.

O que non será posible até despois das 7, como se verá.

Cando chego, Polis e o seu encantador amigo aínda están á mesa, felices e comendo perdices; literalmente, perdices: en escabeche, que o amigo encantador e gourmet preparou coas suas propias mans e levara alí a véspera nunha tarteira de barro que ocupa a metade da mesa en que xantan e se desculpan porque se deitaron ás mil e acordaron tarde e tal.

Afortunadamente, están duchados e vestidos, e eu sento xunto a eles a verlles roer os ósos diminutos dos paxariños e chuchar os dedos e engulir follas de leituga, e empezo (non vou dicir que non) a miña análise mentres conversamos cun fondo de música chill-out da que gosta o anfitrión.

Vou averiguando que Encantador ten 55 anos, que como el mesmo di non os aparenta porque fai exercício cada día e só fuma socialmente, que estudou pero non terminou arquitectura, que traballa nunha caixa de aforros, que coñeceu a Polis hai dous anos no tai-chi, que le best-sellers de novela histórica, e que é tan peludo que algún día pensa acudir ao laser.

Como non bastaba coas cellas e os brazos, a instancias de Polis, que ía e viña levando cacharros, Encantador tirou de si a camisa e fixo unha demostración dos pectorais encanecidos e o lombo, das axilas e do ventre, e podo asegurar que á vista daquela capa pilosa non entendo como hai quen aínda dubide da teoria da evolución, principalmente cando soltou o cinto e baixou un anaco por atrás o pantalón para mostrar o lugar en que tiña o pelo máis negro.

Para daquela Pois e eu estábamos sentados no sofá, e os grandes espellos dourados multiplicaron a imaxe como de oso redondeado e satisfeito, contador de chistes, incansable despois xogando ao trívial, e un neno grande cada vez que gañaba queixiño e aplaudia como se gañase o ceu.

Despois de tres partidas descubrín que se fixera tarde e, sen podelo evitar, deixei que Encantador me acompañase até a Ronda e me arrincase o compromiso de cearmos os tres, un día destes, na súa casa.