Queridísimo Kaplan: Cántos séculos fai que nos coñecemos? Non me enfadei porque seguise ca blog, se non porque outra vez quería enganarme. Ao primeiro molestoume que contara cousas “privadas” pero logo afíxenme. Sabe perfectamente que polo que doulle a “matraca” ca blog e para que deixe de escribir no ar e empece a poñer negro sobre branco outra vez e volva publicar e ser o de antes nese campo que aínda ten moito que dicir pese a que vostede xa non crea nin en si mesmo. Recorda o que escribiu fai xa nin sei, nun armario forrado de papel branco que servía de muro de grafites na miña habitación dunha vella rúa de Santiago?. Eu si: “E as veces pasa que, e pasa que as veces a soidade nos soga malas pasadas, compañeira” . Aplíquese o conto e deixe de escribir no ar.
5 comentarios:
Brrrr. Que frío! E que bonita foto.
Queridísimo Kaplan: Cántos séculos fai que nos coñecemos? Non me enfadei porque seguise ca blog, se non porque outra vez quería enganarme. Ao primeiro molestoume que contara cousas “privadas” pero logo afíxenme. Sabe perfectamente que polo que doulle a “matraca” ca blog e para que deixe de escribir no ar e empece a poñer negro sobre branco outra vez e volva publicar e ser o de antes nese campo que aínda ten moito que dicir pese a que vostede xa non crea nin en si mesmo. Recorda o que escribiu fai xa nin sei, nun armario forrado de papel branco que servía de muro de grafites na miña habitación dunha vella rúa de Santiago?. Eu si: “E as veces pasa que, e pasa que as veces a soidade nos soga malas pasadas, compañeira” . Aplíquese o conto e deixe de escribir no ar.
Sen ánimo de meterme onde non me chaman.
E non poderían ser as dúas cousas?
vaia por deus!: volvemos ás andadas...
Se me escapa alguna cosa...
Publicar un comentario