Trece días...

... nos que estiven sen memoria, vagando, camiñando polas rúas de Ithaca sen lembrar que tiña un nome, unha casa, unha familia, moito menos un blog, até que algunha alma caritativa me atopou, confuso e á beira da inanición, sen documentos nin diñeiro, e me levou á policía que me levou a un sanatorio, onde con medicación e tras dura terapia me recuperei e así espero a recaída.

...secuestrado por unha perigosa banda que me confundíu cun magnate e pedíu resgate por min, que non se pagaba nunca porque o magnate nunca desapareceu. Cando os malfeitores descubriron o engano pensaron matarme, probablemente máis por ocultar a súa estupidez que por outra cousa, pero un deles, sentindo dó de min, desatoume e díxome como chegar á estrada, onde parei un tráiler que por fin me trouxo á casa.

...nunha pequena illa despoboada do Pacífico, lonxe das rutas de navegación, tras caer ao mar da maneira máis parva. As correntes e a providencia fixéronme arribar á praia, onde, alimentándome do que se supón que se alimentan os náufragos, e coa soa compaña das gaivotas, sobrevivín varios días. Por fin, un navío de guerra que facía manobras alviscou os meus sinais e aquí estou, actualizando desde o meu camarote, de regreso á civilización.

...fun día e noite interrogado pola CIA no que debería ser unha inolvidable viaxe a Nova York; finalmente, a nosa embaixada conseguíu que me soltasen, pero aínda non son quen de explicar como apareceu un axente secreto libio afogado na bañeira do meu cuarto, no hotel ao pé do parque.