Enterro

Semanas e semanas sen vernos, e acabamos coincidindo nun enterro a trinta kilómetros da cidade: o protagonista do acto fora colega de Polis na facultade e estaba casado cunha colega miña do traballo, co cal se demostra, máis que a teoría dos seis pasos, a de que Ithaca é só unha aldea un pouco grande e o rompeondas de toda a provincia.
Cando cheguei ao tanatorio, Polis xa estaba alí, con gafas de sol e enfundado nun traxe marengo, coma un modelo de Emidio Tucci; alegrouse de veme, axudoume na composición de lugar, volveu entrar comigo para dar pésames e mans á viúva e a unha morea de descoñecidos e, por último, evitando no posible sermos confundidos por parentes do defunto, saímos de novo á tarde soleada pero ventosa.
Consecuente até o fin, Polis non é dos que abandonan un enterro a medias, así que montei no batmóbil e deixei que me levase por entre as grandes árbores á pequena igrexa onde pronto traerían o cadáver; para cando chegou o cadaleito ao adro eu xa sabía case todo do finado e a doenza que acabara con el, pero case nada da vida actual do meu amigo, que parece correr entre EREs temporais, funerais e bachatas.
Abrín fogo con isto último, a academia, e se ben non o negou (como negalo, se lle falei de Erg, a súa parella de baile) púxoselle a cara de cando lle pillaban unha chuleta na escola e comezou a xustificarse cigarro tras cigarro ao pé do carballo aquel, mentres a igrexa se ateigaba e das cumbias pasábamos a Encantador, o manipulador, o argallante, coas súas mentiras e infidelidades que, unha vez máis a praga do noso tempo, un sms equivocado, acabaría delatando.
Desde aquela bailo para non acabar toleando, dixo aproximadamente Polis nunha frase peliculeira coa que afirmaba o celibato e a castidade que lle reinan hai moitos meses, ese deserto en que se converteron o tatami e o cuarto orientalizante de Polis.

Repentinamente ocorréuseme como pasarmos moi agradablemente un serán ventoso e desapracible de Mércores, e até notei como a idea me empezaba a encher de chumbo o baixo ventre. Mirei a Polis tirar o cigarro contra as herbas do muro do cemiterio e, cando lle ía falar, a misa terminou e a xente deu en saír da igrexa.
Só preguntei se despois tiña aulas de baile; si, respondeu el, e hoxe toca merengue.