Non é fácil actuar, ser, sentirse pai cando se está divorciado e, sumando días e horas, non se pasa cos fillos máis de catro días ao mes, apenas dous meses por ano.
Hai moitos anos comprendín que o tempo que paso coa señorita Kaplan non ten que estar ateigado de cousas, de actividades, de sorpresas e de maravillosos momentos inesquecibles que un tira do sombreiro, coma un mago; a nena viviu agora a normalidade na casa e na cidade que tamén son dela, e iso supuxo, por ser vacacións, deixar que lese estomballada na cama, ir cos seus avós ás procesións e tirar fotos dos pasos, facer comigo a compra da semana no súper, apañarmos unha molleira de campionato unha mañá destas por saírmos sen paraugas, xantares na casa dos avós, visitas á biblioteca, vir cada día para a miña cama acordarme antes de tempo, cear (ela) sopa de estreliñas, vermos algunha peli de 007 despois da cea, visitar xuntos unha exposición sobre a hominización, e falar interminablemente por teléfono con súa prima dos negocios que a esperaban á volta.
Os días pasaron e esta vez, ao marchar ela, é verdade que a casa non ficou tan vacía.
3 comentarios:
Como di un spot televisivo; en todo caso e situación ser pai non é nada doado, pero seguro que ser fillo tampouco o é.
Presinto que a señorita Kaplan pasou uns días cheos de "pequenas cousas" que vos procuraron satisfaccións (e molladuras) aos dous.
Non hai facultades para ser pais/nais (nin tan sequera institutos). Facúltanos a simple xenética. Cada cal imos facendo como mellor consideramos. Vostede seguro que é o mellor pai para a señorita Kaplan. Nin por un intre o dude.
... esa bendita cotidian(e)idad que enriquece la vida, caballero.
Vivir é, xustamente, o cotiá, non sacar coelliños do sombreiro.
Eu, coma Chousa, penso que é vostede un bo pai.
Publicar un comentario