Está visto que se colle antes a un mentiroso que a un coxo, como di o refrán.
Hai uns días (non foi polo dó que non postei, non crean) volveu darse no acuario o que os forenses chaman un escenario incompatible coa vida; como foi despois dunha limpeza integral, hai quen opina que o exterminio se debeu ao Ph da auga, outros que á temperatura, o caso é que os ciprínidos Menelao e Penélope acabaron reuníndose cos seus tocaios homéricos e deixándome a min co problema de como contarllo á señorita Kaplan sen amargarlle/me/nos o día do pai.
O que argallei foi calar coma unha tumba e substituír sen remorsos os finados por outros idénticos; como ademais a psicoloxía das carpas non é precisamente calidoscópica nin profunda, era de esperar que a señorita Kaplan non notase a menor diferenza.
O que argallei foi calar coma unha tumba e substituír sen remorsos os finados por outros idénticos; como ademais a psicoloxía das carpas non é precisamente calidoscópica nin profunda, era de esperar que a señorita Kaplan non notase a menor diferenza.
Non contaba eu daquela con que na tenda onde comprei os outros decidisen arranxar o acuario porque vertía e non terán até o mes que vén; con que na outra tenda tradicional de mascotas onde nunca comprei non teñan peixes á venda; con que na do novo centro comercial só os tivesen polo de agora tropicais; e, por último, con que na do vello centro comercial os que tiñan estaban co punto blanco, que non sei o que é pero requere antibióticos. Non me restou outra que confesar.
Desde antonte dous novos peixes nadan á volta da Dama d' Elx, esperemos que con máis fortuna e vidas. Terminou o tempo dos clásicos mortais e comezou o dos modernos inmortais: dúas carpas de acción que se chaman, respectivamente, James [Bond] e Moneypenny.
6 comentarios:
Non tal o PH. Éralle o nome, dígollo eu. Xa verá . Os novos vanlle ser de por vida.
Hai anos, a min pasoume algo parecido, pero foi cun canario. Un día apareceu morto. Aproveitei que estaban as miñas fillas na escola e fun mercar outro, a min parecía igual, pero cando chegaron da escola, a miña filla maior foi onda el e díxolle: "Que tal Ricardiño, portouse ben mamá?".
E o paxaro comezou a bater as ás asustado.
Entón ela dime: Mamá que lle fixeches ao Ricardiño, que non quere falar comigo e ten as ás de cor máis escura.
E ao final tiven que confesar que o outro morrera.
Mira por onde fun ver do website das Novo Centro Comercial (aborrezo tanto as grandes superficies comerciais que nin se me ocurre entrar nos seus espazos virtuais).
Agardo o mellor destino para os nadadores James e Moneypenny (anda que bautizando quédanse soiños por Ítaca eh...)
Ui, non sei se fixo ben, señor Kaplan: estes peixes non morren, estes veñen con licenza para matar!
Vaia!, non sabía que o seu blog estivese en español.
pobre james bond!, parece que o nome non foi moi axeitado!
Publicar un comentario