4º día: De mesquitas, cisternas e museos

Porfín soltamos lastro.

Teddy, o home que estes días escribía incansablemente postais para boa parte do planeta, termina o seu labor e esculca no plano a oficina de Correos; un funcionario moi amable véndenos os selos coa xa familiar efixie do paiciño Atatürk, e indícanos unha mesa alta e redonda, como de cafetaría, onde combinalos e pegalos.
Era mediodía cando baixamos do tranvía en Sultanahmet, con ansia de depredadores, dispostos a explorar e percorrer o interior da mesquita Azul (onde entramos pola zona que os turistas comparten coas mulleres, que permanecían orando tras celosías de madeira); aínda que non parece moito o ruído, amortecido pola altura das enormes cúpulas, sobre a densa alfombra desenvólvese unha feira semellante ás de case todos os lugares que levamos visitando desde que chegamos: coas cámaras listas e as sandalias nunha bolsa de plástico co nome da mesquita, os visitantes deambulan pola zona autorizada tentando non bater entre eles e agardando con paciencia a quenda para facer a foto.

Antes de xantar aínda visitamos a Cisterna Basílica, sorpresiva e inquietante, cos centos de columnas en penumbra e os seus ecos; sen masificación: o ambiente húmido e a hora de xantar non eran favorables, así que os visitantes corrían polos vaos até o máis profundo, xiraban entre flashes agardando fotografar as cabezas lidrosas da Medusa, e emprendían o retorno á luz exterior.
Nalgunhas zonas, ridículos obxectos artísticos de metacrilato e plástico simulaban criaturas abisais ou de pesadelo: non era preciso, habendo como había enormes e silenciosos peixes vivos, probablemente cegos, a nadaren naquel fondiño de auga como hai mil anos.

O xantar, nun restaurante dunha ruela diante do parque de Gülhane, foi excelente e, como dirían os viaxeiros de antano, reparador: houmus, salada e caril de polo, con cervexa para acompañar e té de mazá como remate das contas e as notas que escribín no caderno.
Teddy foi o primeiro que viu as evolucións e os xogos do rapaz que vendía xelados vestido á moda antiga, todo un espectáculo que servía para aumentar nos nenos a maxia do momento; máis tarde, cando xa avanzábamos polo parque Gulhane en dirección ao Museo Arqueolóxico, tamén foi Teddy quen descubriu un home que mostraba dous coellos brancos nunha gaiola e un galo ben colorido; supuxemos, porque isto é algo que non demos comprobado, que para os nenos se retrataren cos animaliños.