5º día: Diluvio

Acordei moi cedo porque o hotel vibraba; non se trataba dun soño nin dun poltergeist atribuíble ao cuarto 555: a luz estaba acesa e o noso cuarto tremía como percorrido por unha corrente eléctrica ou como se furasen na rúa cun martelo neumático sen ruído; toquei a parede xunto á miña cama para asegurarme, e ollei para Teddy, que durmía docemente agarrado ao portátil.
Cando acordei, Teddy estaba na ducha. Mirei para fóra e vin no balcón non que chovese senón que diluviaba, co que cumpría refacer os planos. Descartados os espazos ao aire libre, e por ser Venres as mesquitas, almorzando pareceunos adecuado visitar Dolmabahçe, o novo palacio dos últimos sultáns e a residencia en que faleceu Atatürk, ao parecer tan impregnada da súa presenza que até os reloxios manteñen a hora do pasamento, tal e como invariablemente referían as guías consultadas.

Ao mellor por ser Venres, na longa mesa das provisións faltaban os anacos de sandía e os boliños de sésamo, pero había novidades: cachelos (que infelizmente confundín con queixo) e roscón de chocolate. Polo demais, o almorzo compúxose do habitual: varios tipos de queixo brando e duro, boliños con sementes de papoula, olivas, friames, torradas e, naturalmente, café con leite. Teddy, como cada día, botou tamén man dos cereais e da salada de tomate e cogombros.

Tras revisarmos cámaras, cartos e plano, os dous botámonos á choiva para apañar o tranvía até Kabatas, ao outro lado do Corno de Ouro, e relativamente perto de Dolmabahçe. Naturalmente, non temos paraugas e eu non quero nin ouvir falar de comprarmos un, apesar da que está a caer e de irmos en camisa, a correr pegados ás casas, de maneira que cando damos montado no tranvía imos pingando, igual ca os outros viaxeiros. Tanto era así, que ao baixarmos fun eu quen propuxo que comprásemos dous paraugas de plástico transparente a un de tantos vendedores; Teddy comentou daquela que a palabra contradición adquiriu o seu verdadeiro significado ao seu cruzar comigo, e eu teríalle respostado que son un home de contradición e de pelexa, pero había que esquivar autobuses e pozas toldas e preferín calar.

No palacio Dolmabahçe as cousas pintaban mal: pasamos os controis de policía e o escánner das mochilas, pero cando chegamos á billeteira descubrimos con estupor que: a) a entrada custa 20 TL (uns 10€ ao cambio); b) dentro non se poden tirar fotos de ningún tipo; c) só se permite a pasaxe a grupos, de xeito que os billetes se van vendendo á medida que os grupos circulan polo palacio; d) a bicha, que medraba sen cesar coa billeteira fechada, era tan longa que arrefecía os ánimos de calquera naquela mañá lamentable e trevoenta.
E así foi como renunciamos a entrar en Dolmabahçe.