Antitabaco

Aos habituais temas dos nosos cafés de media mañá (crise, xubilación, alumnos) sumouse o do tabaco, cuxo cheiro por certo desapareceu dos nosos abrigos; a fumar fóra do bar saen a media conversa algúns dos fumadores indomables pero substitúenos os que terminaron o cigarro e que xa teñen sobre a mesa o café á espera; á porta do local hai xente a fumar en dous grupos heteroxéneos nos que sen embargo non se misturan profesores e alumnos, que por afinidade ou oposición orbitan cinceiros diferentes.

Entre os que non fumamos, día a día vai nacendo o aburrimento de escoitar conspiracións absurdas e argumentos imbéciles contra a lei; mesmo eu, que acabei hai pouco o libro de Beevor sobre a guerra civil, non me dou librado ás veces da paranoia.

Un día destes o de Historia, que é fumador e sabe de revolucións e pronunciamentos, dixo que a anterior lei antitabaco,  a do 2005,  foi como a Transición, superficial e compracente, un meter só a puntiña, un quero e non podo, pero que esta é unha lei autoritaria e abusiva.

Hoxe empezamos lembrando aqueles tempos non tan lonxanos en que se fumaba no ascensor, no autobús, no Carrefour, e até nas aulas, onde nunca faltaba un cinceiro na mesa do profesor (aqueles profesores nosos que botaban un pito mentres resolvíamos problemas e ecuacións), cando algo se desencadeou no interior de Chicles no Pelo, que a pouco máis me escalda co café, tal a contundencia con que afirmou que este Goberno noso teima tanto en meterse nas nosas vidas e nas nosas camas que até nos controla como, cando e onde fumar, e iso que ela nunca foi fumadora. Houbo manifestacións de apoio en todo o hemiciclo, e aí o de Física propuxo que, se non teñen pelotas a prohibiren o tabaco, que nos deixen vivir en paz, o que suscitou novas mostras de adhesión.

Cam e eu, encartados nun recanto da mesa como nun ghetto, rillábamos cadanseu cruasán pequeniño lamentando que todo aquel caudal de enerxía non se encamiñase a mellores fins. 

Vaia país sería o noso daquela.