En ocasións sinto saudades daqueles tempos en que o actualizaba case con necesidade, como se come ou se bebe, un pouco como para sobrevivir, e daquela decido resucitar o blog, reincidir e perpetrar un novo post; despois vén a desidia, a procrastinación, o que sexa, e aquela boa idea deixa de me parecer tan boa idea e queda abandonada, un par de liñas sen título na listaxe de entradas, ou mesmo nin iso: un simple remorso que dura algunhas horas ou algúns días e logo desaparece.
Entre tantas reaparicións correu o tempo e o mundo seguiu xirando. A señorita Kaplan cumpriu os 16 co comezo do verán e as súas constantes vitais son as dunha adolescente de manual: para alén do acne e as curvas cada vez máis definidas, confírmano os constantes asubíos do móbil e algunha que outra gadoupada con que lle asoma o carácter. Meu pai volveuse un cativo malcriado A enfermidade volveu a meu pai un cativo malcriado que tiraniza a miña mai e até non hai moito nos botaba aos fillos da casa con malos modos; aínda así, o final do parte e o seu regreso á cociña con aires de león acurralado marcan incuestionablemente cada día o final da visita.
A Polis véxoo pouco, ou polo menos pouco en tres dimensións: o seu facebook e o meu whatsapp inzado de paparotas, praias interminables e armaduras de centurión certifícanme que está máis vivo socialmente que nunca.
E finalmente están a harmonía e a paz, o acougo que non pide nada a cambio. Finalmente está Venres.
Ningún comentario:
Publicar un comentario