A visita ao Val dos Templos no sul da illa tivo bastante de épico: ómnibus que non saían de onde se esperaba, case dúas horas por unha estrada en obras, e aquela lexendaria desorganización latina gobernando unha estación de autobuses, a de Agrigento, sen billeteiras, con retretes pechados, camareiros amargados e condutores berróns a poñeren a proba a paciencia dos viaxeiros.
Lambendo algunha que outra ferida no amor propio e xa coas roupas pegadas ao corpo, Venres e eu entramos no recinto, moi semellante ao cabo a tantos outros visitados antes: como en Pompeia, Delfos ou Mérida, o sol cae a chumbo sobre nós e sobre a terra requeimada en que medran adelfas, agaves e oliveiras seculares; botei de menos inicialmente o coro das chicharras, pero só foi un instante, o tempo que nos levou chegar á primeira vexetación, e entón xa non nos abandonaría, desesperado, abouxante, interminable.
Di o folleto que nos deron ao entrarmos que o nome do lugar é equívoco xa que máis do que nun val as construcións se asentan nunha crista nas montañas que rodeaban polo sul a cidade; non nos advirten, por contra, de que o xacemento é enorme. Miramos o plano e lemos en voz alta os nomes dos templos, que en italiano resplandecen e resoan: Santuario delle Divinità Ctone, tempio di Castore e Polluce, tempio di Giove, tempio di Ercole, tempio della Concordia, tempio de Giunone. Ao lado de cada un, Venres desprega o ritual do selfie ao que me someto resignado; quid pro quo: Venres mira sen protestar como roubo coa cámara columnas, rebentadas tumbas paleocristiás, colosos en ruínas, fermosos Ícaros caídos e até unhas cabras pacendo ao pé dunha sobreira.
Ningún comentario:
Publicar un comentario