Ultimamente non saio de Madrid. Segundo a miña irmá, até hai informes favorables en certa comisión para nomearme fillo adoptivo ou algo semellante. Sen casamentos pijos en terrazas fashion, o pretexto esta vez é visitar no Prado a exposición do centenario do Bosco, e no Thyssen a de Caravaggio.
O hotel é o habitual, e Antoine, ben ensinado doutras veces, non insiste en ofrecerme a súa casa nin en virme recoller á estación; neste sentido, o argumento da calor que recocerá Madrid ás tres da tarde é decisivo; así que quedamos en Sol á tardiña para irlle tomar unhas cañas por Lavapies e Deus dirá.
Pola mañá almorzo no sitio de costume; a muller da barra recoméndame non volver deixar o móbil sobre a mesa cando me levante e o mesmo me di o camareiro ao servirme o pan con aceite e o café: nun descoido, calquera que entre por esa porta, e non é preciso que remate a frase porque xa a psicose do provinciano me fará revisar cada pouco os cerres do morral Alcalá abaixo.
No Prado a bicha que se asa ao sol matinal rediríxime enfrente, onde a casualidade reúne a luminosidade optimista e algo melancólica de Caillebotte (efectos da luz sobre as flores, brancas fachadas reflectidas no río, fulgor da roupa branquísima posta a secar) coas dramáticas penumbras de Caravaggio.
Comparten espazo con el outros pintores do Norte, imitadores de pouco interés, diante dos que paso sen apenas parar; só me interesa rever os cadros do mestre. O ollar dos músicos do Metropolitan póusase en min un instante mentres un deles axusta as caravillas do laúde, e parecen recoñecerme: imposible porque, transcorrido un cuarto de século desde a última vez que nos atopamos (en Roma, en Londres, en Florencia), eu envellecín e eles non.
Séculos despois de que se perda toda memoria dos que estamos a contemplalas agora nesta sala, penso con emoción, estas pinturas continuarán causando a mesma admiración en homes e mulleres que pasado tempo antigo chamarán ao noso tempo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario