Escapo!

Acábanseme os víveres. Teño a neveira que dá pena, pero o peor é que estou farto de dar voltas no tobo, vestido de chándal, como se fose poñer un ovo. O móbil está mudo hai horas. A miña filla, contaxiada telepaticamente de amigdalite, non veu este finde. O cesto de roupa para pasar o ferro fai sinais como un náufrago. A butaca, tras tantas horas sentado nela, repéleme como o asento dun fakir...

Antes que tomar dun golpe os sete sobres de augmentine que me restan ou abrir a chave do gas ou bañarme co secador de pelo conectado, fago memoria de como se viste unha persoa normal, de como se acende un coche, e entón decídome...

... e escapo!