Ríos

Sigo un ano máis de garda.

Sen vacacións por aí fóra, as vacacións aquí dentro convértenme nunha especie de retén que non pode cometer a indelicadeza de impoñer prazos, horarios ou citas aos que teñen un pé na rutina e o outro nalgún apetecible recanto do planeta, preferentemente con vistas fluviais, que é o que se leva este ano.

Como non, se o outro día, no vestíbulo do auditorio, Polis me falaba dunha viaxe que a crise mellorou, e en que a única dúbida era se facer primeiro o cruceiro polo río ou viceversa.

Como non, se Teddy desde Sábado atravesa con Deni outros horizontes e outras ribeiras menos milenarias pero moito máis etílicas.

Como non, se May explora o Devonshire procurando demostrar que o río que pasa por Totnes non é máis belo que o río que pasa pola súa aldea.

Como non, se até a miña ex me pediu fixar o check-point-charly na mesma sala de espera do aeroporto porque mañá regresa do Bósforo cos ollos asolagados de solpores e a bagaxe a rebentar con agasallos para a nosa filla, quen precisamente hoxe no almorzo me fixo prometer que, cando chegue o Verán, nos volveremos bañar no noso humílimo e discreto río, como non, ese que sempre pasa e sempre queda.