Non sei se será pola crise ou polas ameazas de folga, pero este ano a xente que coñezo está localizable, visible ou en tránsito, así que raro é o día que non pasa alguén por aquí e me trae noticias, cousas ou unha tarde divertida nunha terraza á sombra.
A primeira foi Ilu, que veu recoller a mai das vacacións no Check-point Ithaca, a medio camiño entre a Mariña e Atenas; Ilu traía consigo a felicitación de Nadal que lle devolveron hai tres meses, e a intención de verme o tobo despois de vivir nel tres anos; tamén un agasallo para a señorita Kaplan: como sempre, a min non se me ocorreu comprarlle nada ao fillo dela.
Antes de xantar paseamos pola Praza Maior, entramos na Catedral e camiñamos polo adarve até a Tinería, onde segue a reconstrución do Burgo Vello co permiso das vellas prostitutas, que aínda ruelan, exhibíndose ao solciño do mediodía.
Ilu non o recoñece pero está un pouco asustada; en Setembro márchalle o fillo á Universidade e ela fala xa de facer un curso de inglés e outro de cerámica, ir a ioga, reorganizar os horarios da asistenta e arranxar a casa da aldea.
A primeira foi Ilu, que veu recoller a mai das vacacións no Check-point Ithaca, a medio camiño entre a Mariña e Atenas; Ilu traía consigo a felicitación de Nadal que lle devolveron hai tres meses, e a intención de verme o tobo despois de vivir nel tres anos; tamén un agasallo para a señorita Kaplan: como sempre, a min non se me ocorreu comprarlle nada ao fillo dela.
Antes de xantar paseamos pola Praza Maior, entramos na Catedral e camiñamos polo adarve até a Tinería, onde segue a reconstrución do Burgo Vello co permiso das vellas prostitutas, que aínda ruelan, exhibíndose ao solciño do mediodía.
Ilu non o recoñece pero está un pouco asustada; en Setembro márchalle o fillo á Universidade e ela fala xa de facer un curso de inglés e outro de cerámica, ir a ioga, reorganizar os horarios da asistenta e arranxar a casa da aldea.
Cando nos despedimos en San Fernando, onde ela tiña o coche aparcado, prometinlle ir pronto a Atenas coa señorita Kaplan.
4 comentarios:
Que sentirá vostede cando, dentro de nada, a señorita Kaplan estea a piques de ir á Universidade?
Que diferente está la plaza de san Fernando en la foto; y pensar que debajo está ahora un aparcamiento subterraneo.
Está bien que pongas fotos viejas de Itaca, los que vivimos en ella muchas veces no conocemos su imagen antes.
Ao parecer a crise tamén ten o lado positivo, pasar tardes divertidas gozando da compañía dos amigos.
Fermosa fotografía.
Gústame moito ver fotografías antiguas (dos sitios que coñezo). Debo ser algo masoquista, porque ó mesmo tempo que disfruto invádeme un sentimento dificil de describir, esa pegada lenta que as persoas, o tempo e a propia naturaleza deixamos sobre a paisaxe. Ese antes e despois, que será un antes para despois.
Asómbrame como os cambios na paisaxe urbana, cando se viven dia a dia asoman imperceptibles, coma os que se producen no noso propio corpo.
Publicar un comentario