Imposible saber canto levarían alí nin quen as gardou ou esqueceu, nin por que ninguén argallou antes na gaveta do tesouro.
Na sobremesa de hoxe volvemos os ollos ao túnel do tempo, e meus pais dividiron e multiplicaron con soltura e saudade, pasando os céntimos a reás e a toda a fauna fraccionaria, e viceversa, antes de repartirmos o escaso botín: daquelas tres gastadas moedas de aluminio, unha foi para a miña sobriña, outra para min, e a miña mai quedou (de novo) coa terceira.
7 comentarios:
Os fondos das gavetas son imprevisibles.
Sempre atopo algunha curiosidade no seu blogue.
hoxe entereime por qué se lle chamaba "perras gordas" a unhas moedas que nunca vin, pero das que todos oimos falar:
"para tí la perra gorda"
ou "non teñen unha perra"
se valían 10 cts. de peseta, entón tiñan o mesmo valor que os posteriores patacóns [que non valían para comprar nada...] e que foron parar ó fondo da gaveta...
Algún día, alguén fedellando entre as miñas gavetas e caixas de cartón tamén atopará tesouros deses...
Así me gusta, que fagades as partixas sen navallas!
(10 céntimos de peseta...non era un can?. Valía máis un can ou unha cadela?)
Dentro dun tempo, algún descendente as atopará escondidas nalgún caixón de última hora.
eu tamén teño moedas gardadas e billetes de papel, firmados por un dos meus tíos cando estaba a faver o servicio militar... de cando en vez gústame velas... ata teño unha moeda de prata, coa que quero facer un colgante o un llavero algún ano de estes.
biquiños,
Gústame a cotidianeidade do teu espazo. Acabo de aterrar nel e a medida que vou lendo, parece que me vou mergullando neses pensamentos que se me veñen á cabeza cando subo coas bolsas da compra, ou estou diante do meu caixón desastre rebuscando algo e atopo de todo menos o que me cómpre.
Volverei por aquí se non che importa. Gustoume moito.
Un saúdo.
Publicar un comentario