Carta

Querido Teddy:

Recibín a túa postal desde Soria, e efectivamente ten que ser un lugar maravilloso ao que hai tempo teño ganas de ir, aínda que xa sabes: moita Atenas, moita Estambul, pero o que temos máis perto é o que se nos vai quedando no tinteiro. Por suposto, encantaríame ir aló contigo, algún día será.

Entenderás que non che escribise antes cando che diga que o Mércores pasado morreu inesperadamente o meu tío H., aquel irmán da miña mai que quería ser enterrado ao son dunha gaita e sen curas; está claro que se non se cumpren os desexos dos reis máis poderosos tampouco se habían de cumprir os deste pobriño: as irmás montáronlle unha misa e até un responso no tanatorio, e do gaiteiro nunca máis se soubo.
O traxe e os zapatos novos que el tiña reservados foron finalmente para Cáritas, como toda a roupa, porque para a incineración cómpre un simple sudario, e se levou consigo a non coidada barba pondaliana foi porque, cando a miña mai se deu de conta, o corpo estaba xa amortallado e non era cousa de chamar por un barbeiro.

O tío H. tampouco descansa cos seus pais, como el pedira: os propietarios da sepultura escorreron o vulto cunha creatividade digna de mellor causa, creo eu, e a miña mai e a miña tía, infatigables, argallaron que un home tan deportista e tan amante dos animais estaría moito máis á vontade en plena natureza, entre ameneiros centenarios e plantas acuáticas, así que en canto nos deron a urna coas cinzas fomos espallalas no río, xunto ao Caneiro da Luz, o lugar en que ao meu tío lle gustaba nadar cando era mozo.  

Paradoxicamente, a morte do tío H., un dos homes máis bos que coñecín nunca, fixo da miña unha familia máis unida e menos belicosa. Até o punto de que, cando todos subíamos da ribeira despois de vaciar a urna, empecei a recear, querido Teddy, que alguén propuxese reencontrármonos nunha desas reunións familiares que ti tan ben coñeces.

[...]

Cariñosamente, etc.