Manifestación

Durante todos estes anos eu non vivín por riba das miñas

posibilidades: teño unha hipoteca que pago devotamente cada mes e amortizo sempre que podo (este ano será menos porque, como é sabido, non me pagarán a extra de Nadal); non teño ningunha outra débeda porque nin compro a prazos nin uso tarxeta de crédito; non son moroso e nunca pedín un adianto nin recibín diñeiro inxusta ou ilicitamente; non maquino para eludir impostos e aboo puntualmente a pensión establecida para a crianza da señorita Kaplan; colaboro regularmente con dúas ONG e até separo o lixo para a súa reciclaxe.

Aínda así, son consciente de que pola avaricia de moitos e a incompetencia (cando non complicidade e aquiescencia) doutros, o noso país está a vivir algo máis que a resaca de tanta festa e tanto dispendio.
Hai dez días Ilu e eu comentábamolo durante o xantar en Atenas, naquel restaurante favorito noso da avenida da Habana: o fantasma dos anos 30 aparécese cada día nas noticias que nos chegan. Sendo certo que a Historia é cíclica, isto que estamos a vivir será para nós o que a guerra civil e a posguerra supuxo para os nosos avós; claro está que sen sangue nin bombardeamentos nin a horrible represión, agora asistimos atónitos ao final dunha época, e empezamos a sentir pánico do que está por vir, sabendo como sabemos, ademais, que será para peor.

Se onte saín á rúa xunto a tantos miles, non foi pola paga extra, aínda que tamén, nin siquera por considerar deslexitimado un goberno que incumpre sistematicamente todo o seu programa electoral.

Reclamo que se persiga o despilfarro e os despilfarradores, presentes e pasados, que se persiga a fraude fiscal con rigor e sen amnistías, que as grandes fortunas aumenten significativamente a súa contribución á caixa común, que se reorganice cabalmente a administración do Estado e se eviten os cotos privilexiados de poder e influencia dos partidos, e que se preserven ante todo a sanidade e a educación como bases irrenunciables de progreso e futuro.

É pedir demasiado? Polo visto, si.