sábado, 3 de setembro de 2016

Escenas matritenses

A cura para o kaukokaipuu estaba en Segovia e, unha vez máis, en Madrid: nas rúas e prazas ateigadas, nos museos ateigados, nos bares ateigados e, en contraste, no vacío e desolado Panteón de Homes Ilustres, perfecta alegoría deste noso país, e ao que só vai un ex profeso, nunca por casualidade.
Pola mañá visitáramos no Prado a exposición do Bosco; esperei por Antoine ao pé da estatua de Goya, coas nosas entradas previamente compradas  por internet no peto e contemplando atónito a interminable bicha que cercaba o museo. Daquela souben de certo que sería unha exposición máis que para ver para dicir que fora vista, para dicir que estivéramos nela; e efectivamente, máis que dos cadros podo falar dos apuros para velos, das fatigas para nos irmos achegando desde os lados ao centro deles, cóbado con cóbado cos outros cen que os cercaban, de como para ver cumpría asomarse sobre un ombro ou baixo un sovaco de quen estaba diante, furtivamente. Por suposto, tirar fotos estaba prohibido e só se permitía na instalación mutimedia do piso superior, pero por moi espectacular que fose (e foino, certamente), non era igual: alí non había cadros, só alucinación e sombras chinescas.
A satisfacción do deber cumprido e a frustración de non telo cumprido adecuadamente presidiu a nosa mesa nunha tasca da calle de Argumosa, onde ao aliño das boas ensaladas achegamos valores de glicose, colesterol e triglicéridos, e un diagnóstico: de Antoine xa non se dirá máis que ronca coma un aserradeiro nuclear senón que ten apnea grave do sono, e un novo compañeiro de cama en forma de respirador, ao que polo de agora non se dá acostumado.
E supoño que nos cafés, máis por curiosidade que por necrofilia, surxiu o do Panteón. Antoine, que xa estivera alí en tempos prehistóricos, dixo que non volvía nin farto de viño malo pero púxome, aproximadamente, en camiño.
E, como nun bucle espacio-temporal, retrocedín máis de cen anos.

Ningún comentario: