Panteón

No Panteón de Homes Ilustres conxelouse o tempo nalgún momento indeterminado do século pasado.

O lugar é triste e frío, literal e metaforicamente. A temperatura agradécea o corpo do paseante que entra do forno en que se torra Madrid, pero a frialdade do símbolo cae ao pouco sobre o ánimo co peso daqueles mármores impolutos e un empeza a preguntarse se Antoine non tería razón, e en vez de aquí non debería estar nunha terraza tomando unha caña.

Ningunha emoción: por fóra, o edificio é a simple vista unha mala copia do camposanto renacentista de Pisa, como xa anticipaba o campanile solitario que lle fai xogo; por dentro parece o corredor dun colexio de curas. e aquí e acolá van saíndo ao paso os monumentos funerarios duns cantos políticos e militares decimonónicos que hoxe só están no rueiro de Madrid e nos libros de historia: Cánovas, Sagasta, Canalejas, Dato...

Non hai lugar máis morto (dito sexa sen segundas) en todo Madrid; comparado con este, o Panteón Real do Escorial é unha festa; o balbordo dos turistas fai que un se sinta como no metro en hora punta.

Aquí, por non haber, non hai nin gardas, nin guías, nin can que lle ladre.
Coincido cunha parella que, abrumada coma min por aquela grandeza inerme, tira tamén fotos dos mausoleos e vaga solitaria polo corredor e entre os canteiros de buxo e rosas do patio, minuciosamente traballados, como se a única vida existente naquel panteón imposible e inconcluso non puidese descontrolarse baixo ningún concepto.