Monólogo

Di a miña mai que soñar con mortos significa saber de vivos, e polo menos esta vez cumpriuse. Do soño, que era en branco e negro, lembro pouco, como case sempre: apenas que estábamos arredor da mesa na cociña das tías (esa casa segue aínda sen inquilinos) e a tía O. facía café.

Ao día seguinte chamou May desde o seu exilio dourado xunto ao Mediterráneo. May levaba muda desde o día das eleccións de Xuño, cando no  xantar de despedida na Brigantia que deixaba me contou os proxectos para a súa nova vida tras a xubilación. Agora chama para facer balance, e a súa é a crónica dunha valente: marchou para Alacante sen coñecer alí a ninguén, fuxindo da rutina e o clima de Brigantia, para vivir nun piso que lle buscaron os da inmobiliaria vía teléfono e internet. Di que está encantada facendo tai-chi, visitando exposicións, indo ao cine máis que nunca, dando longos paseos pola praia, lonxe das chuvias e dos inclementes ventos atlánticos, e que acaba de vender o dúplex, último vínculo que a ataba ao Norte.

Aos poucos segundos, o de May xa é un monólogo acelerado, pero non o de quen ten moito que contar, senón o de quen non ten a quen contarllo.