De volta

De volta da Comarca, o pasado Domingo, viñen facendo contas: había dous anos que non fora por alí (logo Haddock comezou co divorcio), e case ano e medio que non durmía fóra de Ithaca.
Sei que me vou volvendo preguizán cos anos e que esa é foi única razón para non ter ido antes, moito máis que o receo de atoparme coa antiga señora de Haddock en plena Alameda, ou que o piso alugado polo meu amigo me retrotraese aos pisos de estudantes. Pois ben, nin unha cousa nin a outra: o piso mostraba certa semellanza co que aluguei cando viñen para Ithaca pero cos mobles de serie, anticuados e horrorosos; os azulexos do baño, co debuxo de gotas de auga intensamente azuis a escorrer, presentaban sen embargo unha vantaxe única para os duros de intestino: coma as folerpas da neve ou os capiteis románicos, ningunha gota se repetía, como Haddock me anunciou e eu mesmo puiden comprobar na mañá do Domingo, mentres esperaba que a vida volvese á casa e alguén aparecese polo salón.
A primeira foi a señorita Haddock, que se puxo cos deberes na mesa de xardín do comedor mentres eu asistía a un asasinato en Ystad; só moito máis tarde, cando a nena acabara os deberes e tomara o colacao e lía sentada ao meu lado, apareceron Haddock e a nova señora Haddock: como en min, o licorca fixera neles estragos que o vento mareiro de Cobres, fronte á illa de San Simón esfumiada na choiva, se encargou de apagar.
Volvendo para Ithaca ao serán, mentres comprobaba que as temidas raigañas non existían, que seguía a ter a mobilidade intacta e botaba contas, volvín pensar que sempre que Haddock e eu nos vemos, dá igual que pasasen sete meses ou sete anos, é como se pasasen unhas poucas horas, un par de días: non hai estrañamento, non hai dificultade de contar algo, non hai silencios incómodos nin muros nin por onde empezarei ou non sei como dicirche.
Supoño que a amizade consiste niso: en seguir unha conversación empezada unha vez, hai moito tempo.