Crónicas de Boni

Cando a Boni veu vivir a este tobo eu supuxen que ser o macho alfa, o titular da hipoteca, o que trae o sustento e o primeiro en chegar terían algunha importancia á hora de organizar a vida aquí dentro. Nin moito menos.

Primeiro foi a señorita Kaplan a que caeu nas redes da cadela: a estas alturas, a nena segue a comportarse como diante do becerro de ouro, e eu xa estou a preguntarme algunha vez se tal adoración non será un sucedáneo da educación relixiosa que nunca lle demos.

Meus pais caeron no engado da Boni ao primeiro axotar da cauda fanada; agora, non só me cómpre ir xantar coa cadela cada día á casa deles senón que as comidas acaban nunha guerra civil: home, por un pouco de guiso... pero se son dous macarróns que quedaron de onte... a ver se lle gustan os calamares... Ás veces penso se aqueles dous amables anciáns que están a cebar na Boni non estarán suplantando os meus verdadeiros pais tras roubárenlles os corpos, como tantas veces no cine.

Como explicar daquela que unha muller que nunca quixo na casa máis animais que os que se podían comer limpe agora con verdadeira alegría e até con devoción as pociñas que vai deixando a cadela pola casa.

De min podo dicir que en tres semanas levo limpado máis merda da Boni que da señorita Kaplan nos dez anos que vai facer: desde hai uns días as cousas melloraron, é evidente, e salvo certos lamentables despistes a cadela vai facendo o que debe na rúa; o gran problema é que non a dou afastado de min, e acabei cedendo á chantaxe dos seus ganidos, choros e ladridos até converter a miña vida nun show no que actúo en exclusiva para a miña cadela ao longo do día: se coa Boni me deito e coa Boni me ergo, tamén a Boni está presente cando me visto e cando vou ao wc, cando actualizo este blog e cando poño a lavadora, cando vexo a tele e cando me ducho.

Como a Boni continúe a ladrar, como fai cada mañá cando vou para o traballo, acabarei por pedir permiso para levala comigo ao instituto. Iso ou solicitar unha excedencia.