Chama ás cinco da madrugada ás casas dos irmáns porque sente as conversas dos viciños conspirando contra elas dúas, e é que está convencida de que as queren botar da casa, unhas veces os caseiros e outras veces o banco. Sabe que ouve mal, pero só de perto: de lonxe entende todo e até distingue as voces de tal e de tal outro, e non repara en que algún deles leva xa anos morto.
A tía G. chora contándoo e di que non pode con ela, que os medicamentos non lle fan nada, e bótalle as culpas do que pasa aos programas da tele, que só saben falar de vellas asasinadas, bandas de albaneses, atracos en plena luz do día, cadáveres agachados e violadores en serie.
Da residencia en que pediron praza non hai noticia, e a tía O. pasa os días sentada nunha butaca cos ollos arroibados de chorar; cando lle pregunto como está, ela mira para as mans que retorcen o paniño e responde: bastante ben, tendo en conta o que nos está pasando.
6 comentarios:
Que resposta tan implacable!
Síntoo Kaplan, unha aperta.
X
Non deixa de resultar preocupante observar como a medicina actual logrou prolongar a vida do corpo, sen que vaia compaxinada coa da mente. Sei do que falas. Para os que están perto so hai un remedio. Non precisa receita nin prescripción médica; pero non é doado de conquerir sempre. Chámase Paciencia!
Unha aperta
Encólleseme algo no peito ó ler isto.
Miña nai tivo un ictus e despois foi durante cinco anos coma unha nena pequena. Pero quitando os primeiros meses en que tiña alucinacións e todo se lle volvían homes que querían ir para a cama onda ela, (cousa que lle desapareceu con un medicamento), o resto do tempo non a viamos con anguria...
pobriña túa tía O.
Ten razón no que di Chousa.
Eu sei dun que cada ano non recorda o que é un xeado.
Paciencia,si.
É triste e si, cómpre moita paciencia.
E é mesmo así. E ninguén avisou de que a vida era isto tamén. Cariño, moito, axuda. E botar unha man na intendencia.
Publicar un comentario