Belém

O segundo día, que foi o da Gulbenkian, descubrimos xa as vantaxes de xantar nas cantinas dos museos, moi razoables no económico e no culinario, e sen grandes amoreamentos de xente.

Todas ofrecían ademais a posibilidade dun xardín en que repousar despois da manduca, como contei xa aquí que fixemos, ou tiñan próximas outras exposicións e lugares que nos interesaban, como sucedeu o terceiro día, tras xantar no Centro Cultural de Belém, e por partida dobre: recuperando forzas tras a angustiosa exploración da Torre e como paso previo á visita aos Jerónimos.

Cansos pero emocionados pola beleza do claustro e a igrexa (estraña memoria miña, que gardaba mil pormenores do mosteiro, do refeitorio ás tumbas reais apousentadas sobre elefantes no altar maior, pero esquecera logo a sombría sala capitular coa tumba de A. Herculano), cumpriunos aínda un descanso con xelados na esplanada da cafetaría onde xantáramos, antes da nova visita, esta vez á interesantísima Colecção Berardo de arte contemporánea internacional, e a algunha outra exposición temporal elaborada co que parecían materiais de desguace e lixo que a nós, tan convencionais, non nos gustou nadiña.
Sentadiños ao sol como lagartos, estivemos aínda xunto ao Padrão dos Descubrimentos, esa mole kitch e desmesurada, vendo grupos de adolescentes competiren por acadar a base das figuras antes de o vixiante dar conta deles, pero o vento acabou por nos convencer de que voltásemos.

Regresamos de Belém no eléctrico até o Cais do Sodré, onde remexemos e até fixemos gasto nun posto de libros de ocasión antes de apañar o metro, e dalí ao Rossio, a facer balance outra vez na esplanada da Suíça, un dos lugares da cidade que máis gustan á señorita Kaplan.