luns, 29 de agosto de 2011

Recta final

A semana pasada celebrei os catro anos neste tobo cambiando de seguro de vida, o que me supón un incrible aforro de 350 eurazos nun seguro a cobrar polo banco no caso de eu morrer, e que portanto non vou desfrutar. Diante da diferenza, a directora da oficina acabou recoñecendo que, a fin de contas, eles son un banco e non poden competir cunha compañía de seguros que se dedica a iso, zapateiro aos teus zapatos, e canceloume a renovación anual sen poñer obxeccións.
Pero para o novo seguro cumpriume respostar un cuestionario telefónico de saúde enumerado por unha amable voz feminina. Nunca imaxinei que houbese tantas enfermidades, algunhas das cales nin sei a que órgano afectan; tampouco me sucedeu nunca que unha descoñecida me preguntase ao minuto de empezarmos a conversar se teño hemorroides, fimose ou algunha enfermidade nos órganos reprodutivos.
Está claro que silenciei os meus asuntos de tensión e glicose á falta dun diagnóstico firme, pero máis por  indecisión á hora da resposta do que por intención de fraude, xúroo.
A este respecto, a dieta vai erosionando lentamente a montaña de azucre, e os niveis que me miden unha mañá si e unha mañá non na farmacia seguen altos pero menos. Afástase o fantasma da DM, e eu sigo mirando para outro lado para non ver a pinga de sangue que me mana do meimiño; despois, recibo as felicitacións da boticaria e as acólitas, pago tres euros e corro á casa a almorzar coa señorita Kaplan, que aínda ten as sabas pegadas.

Ningún comentario: