Últimos días

Non se trataba só de visitar museos e igrexas barrocas, aínda que os visitamos, nin de levar a nena a un percurso sentimental por ese capítulo da miña biografía, aínda que unha tarde fomos á Cidade Universitaria, que nos recibiu case deserta e fantasmal, coas citas de Sócrates e Cesário Verde da súa estación de metro.

A idea era ir vendo, sen enchentes nin agobios, alternando os interiores rezumantes de historia e arte cos espazos ao ar libre: corremos por entre os espantosos martirios e as crucifixións sanguinolentas do palacio das Janelas Verdes até a serenidade dos Paineis de São Vicente e as estrañas criaturas do Bosco, pero tamén sentamos baixo o espectacular cipreste e a araucaria xigantesca do Príncipe Real; descubrimos que poucos lisboetas saben onde está o Museu do Chiado, moito menos o que contén, e tiramos fotos dos tellados de toda a cidade desde o Castelo, onde lle quitamos un ano á nena para que entrase gratis; por ir, até fomos de boda: na visita á Sé, a señorita Kaplan estaba máis interesada no traxe da noiva, nos perendengues e toucados das invitadas e na pouca destreza do oficiante, que na maciza arquitectura do templo, e alí ao fresco pasamos media cerimonia.

Tamén cometemos loucuras: que me pasou pola cabeza cando visitamos a Estrela, tan pertiño de onde eu vivira outrora, é algo que me terei que facer mirar, pero aquel día aceptei a suxestión (ou o desafío) de subirmos aos impecables tellados de pedra branca da basílica. É certo que a vista é espectacular, que o sistema eléctrico recén instalado mantén a raia as malditas pombas, que alí non había máis visitantes ca nós, pero tamén o é que era a segunda vez en tres días que subía (e baixaba) unha estreita e angustiosa escaleira de caracol, que en canto saín á luz a vertixe me cravou aos muros e balaustradas do exterior, e que, ao mirar ao interior desde a cúpula e ver os remates dos altares moitos metros por baixo dos meus pés, me neguei a seguir á nena, que corría e chimpaba pola balconada interior como se estivese no seu elemento.

Aí souben, como antes en Belém, que un xa non está para segundo que cousas: logo, na visita ao Castelo renunciei a toda escalada e só me limitei a seguir desde abaixo os pinchacarneiros entusiasmados da señorita Kaplan por almeas e torreóns.

Talvez por compensar tanta inmobilidade de cadros e esculturas, para un dos últimos días deixamos a visita ao oceanario, diante de cuxa inmensa cristaleira a nena tentou mil veces fotografar os peixes-lúa, e do que saímos un pouco abafados, desexosos de luz solar, tras procurarmos polos tanques e batermos na penumbra con outras familias as temibles moreas, as medusas xelatinosas e os coloridos cardumes de peixiños tropicais nadando entre anémonas.

E non só: despois de vermos un anuncio do Zoolóxico no metro, e de confesar eu non ter ido nunca nin ao circo nin ao zoo, a señorita Kaplan, moi experimentada na materia, decidiu resolver o último Sábado á tarde unha incongruencia que non lle collía na cabeza; e alá fomos, eu cargado de aprensión por temor a ver animais famélicos e encerrados en espazos mínimos, sucios e mal coidados, como sucedía coas feras dos circos que pasaban por Ithaca cando eu era un neno, e que corríamos a ver á saída da escola: aborrecidas e baixo nubes de moscas, dentro das sucias gaiolas de remolque.

Aquí non había nada diso; supoño que o colorín dos patrocinios e o merchandising agachará miserias dalgún tipo, pero se é así nós non as vimos nos espazos kitch pero sen reixas dos elefantes, as xirafas, os búfalos e os okapis, nin no reptilario (ben é verdade que por el pasamos rapidiño), nin na zona de aves ou no cemiterio de mascotas, ateigado e dun sentimentalismo máis ben cutre.