xoves, 25 de agosto de 2011

Pola Baixa Limia

E alí deixei a Haddock, disposto para outra intensa sesión de chat transatlántico, mentres eu baixo o orvallo poñía proa á Terra de Celanova. 
Tamén dalí, como predicaba tontamente P., tería que marchar no mellor, deixando a Ramallosa para o ano que vén porque ao día seguinte, en Delfos, había de recoller á señorita Kaplan para levala a Ithaca.
Teddy estivo como sempre á altura: tíñame preparado un completo menú de horizontes e ruínas que empezou despois do xantar, cando subindo ao Alto do Furriolo paramos á beira da estrada para que eu tirase fotos das fermosas vacas cachenas que ilustran este post; a admiración deste pobre urbanita diante das grandes cornas e o manso corricar das poderosas reses e os xatos espallados polo prado non desmereceu da que sentiu no zoo de Lisboa á vista dos elefantes e as xirafas, para gozo e diversión de Teddy.
Detivémonos no Furriolo, onde mantén viva a memoria dos fusilamentos un mural ao pé do cal se abre camiño á vida algún carballo novo, coma unha alegoría, e seguimos até a Baixa Limia: dirixímonos ao encoro das Cunchas, de moda agora por unha invasión de cianobacterias tóxicas que desaconsellan o baño e teñen orixe ao parecer nos puríns e o aquecemento da auga, como Teddy me ensina; pero non é para tomarmos un baño que imos aló, senón para visitarmos o xacemento de Aquis Querquennis, un campamento romano adormecido no tempo sobre cuxas ruínas escavadas e reconstruídas, pode que excesivamente, como para un peplum, xogan hoxe nenos, lanzan o fío os pescadores e pasean melancólicos visitantes.
Á entrada do recinto hai un centro de interpretación pouco interesante; está pensado para excursións escolares e nel expóñense paineis sobre a vida cotiá no campamento, reproducións de achados, e bonecos de romanos a tamaño natural xunto aos que Teddy e eu nos facemos ás agachadas unhas fotos un pouco gamberras antes de saírmos ao exterior.
A primeira vez que estiven aquí, pastoreando con Ilu e R. os nosos alumnos de Atenas, o local estaba pechado e todos pillamos unha boa molleira; por contra, a tarde hoxe é cálida azul, e permítenos sentar a latricar case dúas horiñas á beira do pantano, perdendo a vista no horizonte, onde empeza o Xurés.
Camiño de Celanova aínda paramos a visitar a fermosísima Santa Comba de Bande, humilde e compacta, coas súas pinturas inxenuas no altar, o sartego pétreo de San Trocado e as celosías de pedra. A fame que tíñamos despois de tanto gavear e tanto aire libre tentamos calmala roendo nunhas peras verdes dunha pereira que asomaba no muro do adro, pero eran acres e duras como as mesmas pedras da igrexa; tirando as últimas fotos da fonte da santa, na leira ao lado sentimos bear ovellas (aquí chamámoslles pericas, apuntou Teddy); nunha silveira xunto ao coche achamos amoras negras, gordas, deliciosas, que serían o aperitivo da gorentosa cea que nos agardaba, coma unha recompensa, ao chegarmos a Celanova.

Ningún comentario: