Cesamento temporal

Ás veces a vida vai máis rápida que un blog, e, se un non é espelido e se descoida posteando, até pode que a realidade lle acabe pasando por riba, ferroviariamente e sen piedade.
Algo así debe pasar se o post inacabado de cando Domingo veu Polis traerme o agasallo dos funestos 44 xa está reseso e anticuado mesmo antes de publicarse.

Non importa agora se daquela falamos do libro, de que Polis volveu fumar e necesita gafas, ou de que as miñas lorzas claman por unha dieta; o que importa agora é que onte ao serán atopei casualmente a Encantador nos viños, e que me dixo que vai para un mes que os dous acordaron, civilizadamente, o cesamento temporal da convivencia.

Atracos

Onte a señorita Kaplan e eu fomos atracados, en poucas horas, tres veces, e con só nos achegarmos a un cine.

Primeiro, foron 13 euros por dúas entradas e a flagrante compobación de que tanto ela coma min estamos nunhas franxas de idade prematuras e pouco favorecidas: nin ela ten o desconto do carné xove, nin eu o desconto dos xubilados.

Como como a peli tiña un descanso de dez minutiños, e como destruír todo un planeta dá moita sede e algo de fame, no ambigú soltei 9'50 eurazos só por un botellín de auga, unha cocacola e un pacote de flocos de millo; supoño que foi unha sorte non pedir ademais unha bolsa de m&m ou tería que ter deixado a americana en prenda.

Por último, a terceira na frente: como o coche pasou tres horas no aparcamento do centro comercial en que está o cinema, a máquina, impertérrita, reclamoume 7'35 implacables euros, de maneira que a festa ascendeu a trinta euros menos quince céntimos.

Aínda ben que a película, que non marcará un fito na historia do cine por moito que ao final acabasen casando, foi divertida, e que a nena (e seu pai tamén) o pasou estupendamente vendo como o planeta ficaba patas arriba, pero tampouco demasiado.

(E até aquí podo ler).

Once do once

Hoxe, día de San Martiño, cúmprense vinte e catro meses desde que deixei de fumar (ou, o que vén sendo o mesmo, 14.620 cigarros non fumados e 1.827 eurazos gastados en cousas evidentemente ben máis sólidas que o fume).

(Pero ás veces canto te boto de menos, cabrón!)

20 anos

Pasaron 20 anos, como de case todo.

Tamén daquela noite en que celebramos a caída do muro, non en Berlín e rodeados de alemáns, senón rodeados de alemáns no máis ruinoso e desconxuntado andar de Alfama, onde vivía unha das miñas colegas alemás de turma.
A loira chamábase Kirsten, e a historia pillounos tan sen previo aviso que alí non había máis que viño maduro e cervexa para brindar diante da tele en branco e negro, mentres o teléfono non deixaba de soar e pola porta aberta seguía a entrar xente, como no camarote dos Marx.
Naquela sala húmida e balorenta en que M. e eu estábamos por primeira vez, e da que sacábamos os mobles anticuados, repartíndoos por cuartos e escaleiras para facer sitio, europeos dos catro puntos cardinais, franceses, italianos, suízos, polacos, británicos, belgas, dicíamos adeus a aquela Europa absurda e traumatizada dos nosos avós e dos nosos pais, e dábamos a benvinda aínda non sabíamos a que.

Quero pensar, pero non estou seguro e probablemente non foi nin daquela nin alí, que esa noite e nesa húmida e balorenta sala ateigada de xente entusiasmada, biquei por primeira vez a M.
E pasaron 20 anos, como de case todo.

O Protocolo Pandemia

Como temos algún caso confirmado de gripe A, e como para finais deste mes se espera o punto álxido dos contaxios, no meu instituto aprobouse o chamado Protocolo Pandemia, nome que parece collido dunha peli da guerra fría, e que encollería o ánimo de calquera de non ser porque non estamos dispostos a nos contaxiar tamén de medo.
Pasamos lista cada mañá ao entrar, e entregamos a notificación das presuntas baixas a un coordenador de pandemias que se encarga de investigalas e confirmalas.
Sobre a mesa do profesor hai días apareceu un misterioso frasco de solución alcólica, e agora sabemos para que: obrigatoriamente, os alumnos han de facer as súas ablucións ao entraren pola mañá, ao viren do patio e do retrete e, especialmente, antes de iren e sempre que voltaren da aula de informática, porque de todos é sabido que os teclados son o paraíso de bacterias e virus patóxenos sen conto.
No protocolo nada se di das bebidas e os bocatas compartidos ou do material emprestado; tampouco do contacto físico nin dos bicos, que proliferan como sempre: haberá amor máis grande que contaxiar ou ser contaxiado pola persoa amada?
Non sei, pero do que estou seguro é de que este Inverno e os seus ingredientes darán para moitas historias, verdadeira ou falsas, e durante anos.

Ao tempo.

Dous catros

Ninguén mo vai acreditar, pero prometo que esquecín que hoxe tiña unha cita con dous catros.

Alzheimer, os anos que non perdoan? Por acaso o subconsciente, esa teima de pensar que o que non se afronta non sucede? Todo o que sei é que me erguín como cada día, e que fun para o traballo cargadiño de frases nominais e poemas épicos. Como á tarde había sesión continua, arranxamos xantar de bocatas de tortilla e cocacolas light, sobremesa de preavaliacións e posterior merenda claustral, con protocolo antipandemia incluído.

Só cando emprendín camiño a Ithaca, e no asento do lado o móbil deu en trinar a ducia de avisos sms, lembrei que algo grave me ocorrera hoxe.

Polos cravos de Cristo, que feo é este número!

Post-it

Acumúlanseme na cortiza.
E todos na mesma dirección: chamar a May para ver se lle quitaron o xeso; chamar a Erg para saber como está e se lle renovan (ou non) a baixa; chamar a Cam para ver se está mellor da catarreira; chamar a Polis (discreto) para ver se lle vai mellor co del.
Chamar a Teddy (que non está enfermo), só por ver se está.

Novembro

No refrán ("Bendito mes, que empeza con Todos os Santos e acaba con Santo André") non collen Halloween ou o dulcificado Samaín nin dándolles vaselina, pero aí anda a señorita Kaplan toleando cos contos de medo e os calacús que compraron e a teima de ir pedir larpeiradas aos viciños, segundo me contaba onte por teléfono.

Non foi casualidade que a maioría das televisións emitisen onte cine de terror, nin que desde hai días haxa cabazas con dentes pintados nas froitarías e disfraces nalgunhas tendas, nin que até o viciño de diante colgase unha bruxiña de farrapo na porta.

Será que envellezo, pero a min estas tradicións de ida e volta, que lle queren, non me parecen senón unha americanización en toda regra, un produto indesexable da globalización; se tivésemos un presidente como Deus manda, ben máis se debía preocupar por esta vaga alienadora que por derrogar decretos ou atacar a lingua daquela desvergonzada maneira que lle coñecemos.

Non dubido xa que, ao paso que levamos, antes de morrer aínda me tocará ver como os meus netos celebran o día de Acción de Grazas.

Comunidade

 Xoves houbo reunión de viciños.

A presidencia da comunidade caeu a dous andares do meu, discutimos derramas e redución de cotas pola baixada do fuel, como nenos boíños deixamos que o administrador nos levase da man polo labirinto das contas, e até houbo quen grallou alto e forte porque a da limpeza non nos limpa.

Eu, que nunca dou calado, chilrei dúas ou tres veces, pero só cando a nova directiva estivo elixida, por se acaso.

Desde o meu poleiro ao final da sala víase ben a desbandada: se na do ano pasado se acabaron as cadeiras e algúns quedaron de pé xunto á porta, na deste ano sobraban sitios apesar de asistiren, como se fosen ao teatro, varias parellas de brillantes alianzas e poucos anos. A crise ao parecer non causou estragos: de momento non só non se puxeron vivendas á venda nin hai recibos impagados, senón que até me crucei no ascensor con embarazadas diferentes da que xunto a min trinaba por unha arañeira do portal que, segundo ela, leva alí desde a Primavera.

O desencanto e a rutina instaláronse tanto entre nós que xa non parecemos encantados de nos termos coñecido. Pronto só irán (ou iremos) ás reunións uns poucos; aínda máis á medida que os nacementos vaian mudando a fisiognomía da comunidade.

E aí empezará a normalidade.

Feliz anuncio

Tal e como están as cousas, non me estrañaría nada que o vídeo que lles poño aí embaixo sexa politicamente incorrecto e até colonialista; por contra, á señorita Kaplan e a quen isto subscribe pareceunos, cando nos chegou por email, divertido e enxeñoso.

Dez cousas que NON fago

Confeso que xa tiña mono dun meme, abenzoado el, esa estupenda e baratísima maneira de psicoanalizarse un e ao mesmo tempo supervitaminar e mineralizar o blogue propio se anda de capa caída; desta tócame agradecerllo a Noe Pastor, que no seu Boquitas pintadas deixou aberta a porta a quen queira respostar o meme das dez cousas que non fago.
Como sei que de todo hai na viña do Señor, mesmo quen se alporice por ser metido en danza, non darei nomes e deixarei logo eu tamén aberta a porta do meme a quen quixer respostalo.

Asi pois, adiante.

1. NON bebo auga da traída. A da nosa cidade é tan mala que hai quen pensa que pode ser tóxica; eu nin bebo nin opino.
2. NON nado nada: non porque non teña traxe, senón porque non sei nadar.
3. NON collo nunca os papeis de propaganda que dan pola rúa.
4. NON tomo café despois das catro da tarde.
5. NON uso pixama para durmir, moito menos pingas dalgún perfume.
6. NON escoito a radio nin vexo a televisión na cama.

7. NON falo de fútbol nunca, e aínda menos no traballo.
8. NON rezo (como había de facelo, se son ateo desde a adolescencia).
9. NON ando nunca en bicicleta, e iso que teño unha, estupenda, hibernando no garaxe.
10. NON saio nunca da casa sen deixar a cama feita.

Inmune

(Grazas, Cam, pero contra esta xa estou vacinado)

Comunicado

A primeira baixa no acuario produciuse hoxe, e contra todo pronóstico non foi Carbón, o teléscópico negro, senón un sarasa chamado Cristal.
Hora da morte: entre as 12'30 da madrugada (cando fun para a cama ao final da película da TCM a vítima vivía e coleaba) e as 14'45, cando descubrín o corpo flotando boca arriba no acuario e sen sinais visibles de violencia.
Causa da morte: indeterminada.
A señorita Kaplan foi xa avisada, e o cadáver repousa a esta hora nun leito mortuorio de mondas de laranxa, pousos de café e restos de salada de onte.
D.E.P.

18-O

Pois si, penso quedar na casa, pero só porque sigo resfriado, coa voz seriamente tocada e o corpo como se me desen unha malleira.

Eu non irei, pero a señorita Kaplan irá con súa mai e, segundo me contou onte por teléfono, vai levar unha pancarta enorme xunto aos nenos da súa escola.

Da súa ilusión e compromiso pola defensa do que é noso deberían tomar boa nota os impresentables que nos gobernan.

O armario

Non subestimes nunca o poder dunha boa historia...!

Saldo

Escoitei na prensa ou lin pola radio hoxe á mañá, pode que fose onte, tal o meu aparvamento doente, que as cifras de nove días de Sanfro deixaron tras de si 900.000 visitantes, 18 millóns de euros, máis de mil cincocentas toneladas de lixo e abundantes desperfeitos no Parque.
O meu saldo é moito máis exiguo: viñeron os Haddock ao Domingo das Mozas e comemos o polbo nas casetas, entre os nativos, con explicacións teórica e práctica do ritual; fun comer o polbo outras dúas veces, unha coa familia e outra con Polis, e así non irei cos do traballo porque xa abonda; gastei seis euriños na lotaría e gañei trinta eurazos; cumpriume subir á noria tras tres décadas, pero desta vez para acompañar unha rapaza que é a miña filla; e por último pastoreei con Haddock as nosas fillas polos concertos, as barracas e entre os negros que vendían; comemos, bebemos e mesmo cantamos nas sobremesas (non na caseta, por deus); vimos cine de Oriente e cine de Occidente en familia; e imitamos até o colapso o riso gutural e fungón do Hamlet máis superhonrado de Valencia, mentres as nenas interactuaban e a nova señora Haddock facía, pacientemente, de tripas corazón.
As señoritas Haddock e Kaplan descubriron que a barraca dos seus soños non é a noria senón o portentoso simulador das seis dimensións, co que navegaron polo fondo dun proceloso mar e até se deslizaron por montañas rusas non aptas para cardíacos sen se ergueren das butacas móbiles e con aquelas gafas de ministro de Franco postas.
Por último, e ademais de runas da sorte, unha caixa de lata da Betty Boop, unha pulseira dos negros, unha mancha de tinto na camiseta favorita e un cadelo de penuxe, a señorita Kaplan conseguiu que lle crease a súa primeira conta de correo electrónico.
Houbo un tempo e que as nenas soñaban con seren princesas; agora queren ter un blog.

Síntomas

Teño toda a sintomatoloxía dun resfriado: molestias na gorxa, a voz tocada, algo de moqueo, esbirros, aparvamento, cansazo, querencia pola cama, e unha certa dor de cabeza, así remota, coma un eco.
Fun traballar hoxe, e irei traballar mañá, cunha boa provisión de paracetamol no corpo e de panos de papel no peto, e o receo de ser mirado con temor e desconfianza por alumnos e colegas, principalmente os que comparten comigo o exiguo reduto do departamento.
Naturalmente, nin se me ocorrerá aparecer estes días pola casa da miña tía G.: sei que para ela non hai esbirrar contra o brazo no canto de poñer a man (como me di a señorita Kaplan que lle ensinaron a facer na escola), nin que a gripe común causa máis mortes, nin que o que teño é un simple resfriado e non un sabedeus.
Di a miña mai que a tía recuperou para o presente historias das gripes do pasado. Como cando o meu avó facía a mili polo 1918 e non daba durmido sentindo tusir nas outras camas do dormitorio común aos que pola mañá estarían mortos ou comidos pola febre.

Nobel

Aínda teño que correr moito para poñerme ao día, así que boto man da libreta de notas e empezo por dicir que non estou contento co nobel a Obama, que é todo falta de costume termos un home normal e decente a vivir na Casa Branca, que até a el mesmo lle deu vergoña.

Xa miña mai o dixo: se lle dan o nobel antes dun ano de presidente, cando o deixe dentro de sete terano que facer santo.

Coma

Voume deitar.
Que mañá madrugo, e estou tan canso que até me doe o Sanfroilán.

Peixes

Desde Sábado neste tobo xa vivimos cinco, sen contar a señorita Kaplan (que é itinerante, xa saben) e contando os catro inquilinos do acuario: as carpas Aquiles e Ulises, o sarasa (así lle chamou o señor da tenda, eu nin quito nin poño) Cristal, e un telescópico negro, que a nena chamou Carbón por motivos obvios.

Nin a bibliografía consultada sobre as bacterias, o amoníaco e o ciclo do nitróxeno (un folleto que me deu o vendedor dos peixes e a habitual morea de información contraditoria dos foros da Rede) nin o novo filtro, interior e supersilencioso, fixeron máis do que afastar un pouco a ameaza de tornárense as augas turvas e fedorentas.

E si, fico parvo véndoos nadar entre as ramiñas falsas, procurando os flocos de comida nos seixos ou mexendo as aletas á volta da Dama ibérica mergullada.

Si!

Chau, Negra

Mercedes Sosa, La Negra Sosa, in memoriam

Festa

Supoño que o bendito santo vela pola cidade en que naceu, e que iso inclúe as xestións pertinentes para que chova cando e como é debido.

Certo que os campos necesitaban auga, certo que Mouse Park daba pena con aqueles cauces secos e aquelas tonas verdes, pero tampouco era necesario que desabasen os ceos precisamente o día antes de comezaren oficialmente as festas do patrón, porque non son formas.

Tampouco ninguén ía poñerlle en dúbida a Froilán que era el quen mandaba a choiva, pero en fin, que estábamos a comprar os churros antes dun preguiceiro retorno á casa desde a feira cando comezaron as pingas a pintar puntos nas beirarrúas e no asfalto resequido e, corazonadas, pedinlle á señorita Kaplan agarrar ben os gorilas albinos que nos tocaran na tómbola e tirarmos para a casa a golpe de churro, por se as moscas; mesmo ela, que é novata meteoroloxicamente falando, comprobara ao serán como as bocas de esgotos das Cortiñas de San Román cheiraban a peido, aviso inequívoco de trevón para os de Ithaca.

Agora a nena está a durmir no seu cuarto e o diluvio segue a caer fóra: antes de se deitar, ceando, lembrou os barraqueiros, os vendedores negros de pulseiras e esculturas, a señora das améndoas e o algodón, a tómbola dos gorilas brancos, a noria en que montamos hoxe á tarde, os cabaliños de madeira en que xa montaba eu de cativo, as estatuas humanas, os peruanos das frautas de pan, o home das xerras de barro, o das caricaturas, a barraca do saltón, as polbeiras e que sei eu que máis cousas expostas á choiva baixo as árbores.

Río

Pódenme chamar traidor, metido, antipatriota, agonías olímpico, tolo, augafestas, fantoche, repunante, progre da merda, esquirol, antipático, augur de medio pelo, provocador ou tocapelotas, que non por iso deixarei de ter unha corazonada.

(E agora díganme... quen vai pagar todo isto?)