Como cada Febreiro, a Candeloria trouxo arrastras o cumpreanos de Polis, que este ano ademais coincidía fatidicamente co Entroido e (tachán!) co primeiro aniversario da súa relación, esa que segue a poñelos tan parvos cando pensan que non hai xente á vista.
Tanta celebración ben tería daría para un xubileo ou dous, pero finalmente quedou nunha cea para tres, tantas veces adiada que xa parecía imposible: cando non era iren eles ao Sul era ter eu as moas en guerra, cando non era estar a miña filla comigo era estaren eles dous a pasar a finde nun balneario con encanto, e así.
Por fin Venres os astros foron favorables e acudo á de Polis cun presente baixo o brazo. Como ultimamente aquí non conto case nada, tampouco falei das dúbidas que me roeron a alma antes de rexeitar isto (está mal ser belicista ou vengativo cos amigos) e decidirme por aquilo: friki, fácil de transportar, e moi da miña comenencia, dado que os Reis Magos me trouxeron estoutro, e eu gosto de non dar puntada sen fío.
Tamén lle mola a Polis, claro, que se convulsiona razoablemente de felicidade e corre á cociña a ensinarllo a Encantador, e faime poñer o primeiro disco mentres el vai por copas e viño e me manda sentar para o interrogatorio.
Encantador, que se encarga da cea e de cantarolar na cociña, aparece de cando en vez na sala facendo que morrea coa troita asalmonada camiño do forno ou para meternos medo cunhas andaricas vivas. Os Roper falan tras o cristal. Nós, diante da mesa de wengué, poñémonos ao día; mellor, vou eu poñendo ao día a Polis, que despois de case mes e medio sen nos vermos está cardíaco, segundo di, e quere saber se sigo con Teddy.
Si, e tamén con Calmo, respondo. Con un a pé, e co outro andando. E así empezaba o terceiro grao.
Ningún comentario:
Publicar un comentario